ศศิกานต์ได้ยินก็ยิ่งเกลียดสกาวเดือนมากขึ้น
“จะฟ้องหรือไม่ฟ้องเธอไม่ต้องสนใจหรอก เพราะที่ฉันมาหาเธอ ก็เพราะว่าฉันจะมาเตือนเธอ”
ทุกพยางค์ที่เล็ดลอดออกมาจากปากของลมทะเลมันเต็มไปด้วยความเดือดดาล เหี้ยมเกรียม จนศศิกานต์อดกลัวไม่ได้
“ศิ... ไม่ได้ทำอะไรพี่ลมสักหน่อยค่ะ”
“แต่เธอทำคนของฉัน”
“ก็แค่คนใช้”
“ผู้หญิงของฉัน”
ศศิกานต์กัดฟันแน่นด้วยความไม่พอใจ เพราะลมทะเลพูดออกมาเต็มปากเต็มคำว่านังนั่นเป็นผู้หญิงของตัวเอง
“อีตัวของพี่ลมเหรอคะ อ๊ะ! ศิเจ็บแขนพี่ลม!”
“อย่าพูดจาถึงสกาวเดือนแบบนั้นอีก ฉันไม่ชอบ”
ยิ่งเห็นลมทะเลปกป้องสกาวเดือนมากแค่ไหน ศศิกานต์ก็ยิ่งแค้น
“ศิไม่ชนมันให้ตายก็บุญแล้วล่ะ”
“ก็ลองทำสิ... ลองยุ่งกับผู้หญิงของฉันอีกที คราวนี้ฉันไม่ไหวหน้าเธอแน่ ศศิกานต์”
“พี่ลม!”
“ครั้งนี้ฉันจะให้อภัยความชั่วครั้งแรกของเธอ แต่ถ้ามีครั้งต่อไป ฉันจะเผาบ้านเธอให้วอด จำเอาไว้นะศศิกานต์!”
“อ๊
