วันต่อมา
"หนูรัก เมื่อเช้าแม่ลงมาตอนเจ็ดโมงแต่ไม่ทันตาภูมิแล้ว ทำไมเป็นงั้นล่ะลูก" เบญญาร้องถามลูกสะใภ้ในยามที่พบว่าเปี่ยมรักพึ่งจะก้าวขาลงมาจากขั้นบันได
"เฮียปรับเวลาเดินทางเร็วขึ้นค่ะแม่เบญ เห็นว่ามีธุระที่ต้องจัดการนิดหน่อย"
"อ้าวเหรอ"
"รักเวียนหัวนิดหน่อยพอส่งเฮียเสร็จก็เลยขึ้นไปพักต่อ ขอโทษที่รักลงมาช้านะคะแม่เบญ"
"ไม่เป็นไรเลยลูก พักผ่อนให้พอน่ะดีแล้ว จะออกไปทำงานเหรอลูก แม่ว่าทานมื้อเช้ากับแม่ก่อนไหม วันนี้ไม่มีใครอยู่ทานข้าวเช้ากับแม่เลย"
"ได้สิคะ ภูกับเฮียภพไม่อยู่เหรอคะ"
"คงจะค้างที่คอนโดเหมือนเดิมแหละ ปกติตอนเย็นตาภพจะทานข้าวที่บ้าน ดึกๆ ก็หายทุกที ส่วนตาภูน่ะไม่ต้องพูดถึง การไม่กลับมานอนบ้านเป็นเรื่องธรรมดา มาลูก ทานข้าวกัน" เปี่ยมรักยอมปลดสายกระเป๋าออกจากบ่าและยอมก้าวขาเข้าไปหาแม่สามีแต่โดยดี
กลิ่นอาหารบนโต๊ะล้วนน่าทานด้วยกันทั้งนั้น ทว่า พอเป็นจานที่เป็นเมนูผัดและมี
