"บ้าชะมัด"
เสียงบ่นอุบอิบดังตามหลังในตอนที่คนตัวโตหยัดกายลุกจากเตียงกว้าง กลิ่นน้ำหอมประจำตัวของอีกฝ่ายเริ่มจางหาย แต่ทว่า หัวใจดวงน้อยที่กำลังเต้นโครมครามกลับไม่มีวี่แววว่าจะสงบลง
"...หลับแล้วเหรอ" เสียงกระซิบถามดังขึ้นจากทางด้านหลัง คนตัวเล็กเอี้ยวหน้าหันมอง ก่อนจะตอบคำถามออกไป
"ยังค่ะ"
"หันหน้ากลับมาหาฉันหน่อยสิ" คนตัวเล็กยอมพยักหน้ารับแต่โดยดี ในยามที่หันตัวเข้าหา เป็นจังหวะเดียวปลายจมูกโด่งที่ฝั่งลงบนผิวแก้มเนียน
ขณะที่ดวงตากลมโตเบิกกว้าง นิ้วยาวเย็นเฉียบลูบไล้กลีบปากนุ่มเป็นเชิงหยอกล้อ หน้าท้องแกร่งที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อปราศจากส่วนเกินเบียดเข้ากับหน้าท้องแบนราบ ในยามที่สบประสานเข้ากับแววตาหื่นกระหายคนตัวเล็กแทบกลั้นลมหายใจ
กลัวเหลือเกิน หากขยับตัวหรือกระแทกลมหายใจแรงเกินไป ปากกับปากได้แนบชิดกันแน่นอน
"ยังเหม็นอยู่ไหม" หญิงสาวรีบส่ายหน้า ความใกล้ชิดส่งผลให้กลิ่นหอมตามแบบฉบับ
