เขาเกลียดนักข่าวที่สุด
678 คำ
“ไม่เคย เวลาเขามาประชุมกับทีมหัวหน้าที่ออฟฟิศ เขาก็ใช้เส้นทางเฉพาะ ที่สำคัญ เขาสวมหน้ากากตลอดเวลาด้วย” นันทร์เนตรลดระดับเสียงลงให้เบาที่สุดเพื่อความปลอดภัย “ความจริงหน้าตาเขาอัปลักษณ์เหมือนสัตว์ประหลาดอย่างที่แกได้ยินมานั่นแหละ เวลาที่เขาโกรธหรือโมโหนะ เขาก็ไม่ต่างจากสัตว์ป่าตกมันที่ควบคุมตัวเองไม่อยู่”
คนฟังกลืนน้ำลายเอื้อก “ขนาดนั้นเลยเหรอ มันเกิดขึ้นได้ยังไง ฉันเคยเห็นภาพเขาในข่าวเมื่อหลายปีก่อน เขาโคตรหล่อเลยนะแก หุ่นล่ำสมาร์ทอย่างกับนายแบบ แล้วอยู่ ๆมากลายเป็นสัตว์ร้ายไปได้ยังไง”
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันเกิดอะไรขึ้นเมื่อห้าปีก่อน คนที่รู้คงมีไม่กี่คนมั้ง ฉันเคยถามพ่อนะ แต่พ่อก็ไม่รู้อะไร รู้แค่ว่าท่านเจ้าสัวกับคุณนายสั่งห้ามคนงานทุกคนพูดถึงเรื่องนี้อีก”
“อาจจะเป็นเรื่องที่ทำให้ตระกูลเสื่อมเสียมั้ง ก็เลยห้ามทุกคนพูด!” เธอสันนิษฐานอย่างตื่นเต้นราวกับเป็นเจ้าหน้าที่ชุดคลี่คลายคดี “แล้วตอนนี้เขาอยู่ที่คฤหาสน์กับใครเหรอ”
“ก็มีคุณเลขา ชื่อคุณอรรณพ เป็นลูกชายของคนขับรถคนเก่าของท่านเจ้าสัว และก็คุณฉวีวรรณ หัวหน้าแม่บ้าน กับคนรับใช้อีกห้าคน คนสวนสองคน และคนขับรถอีกหนึ่งคน”
“แล้วครอบครัวเขาล่ะ”
“อยู่กรุงเทพฯ โน่น ทั้งท่านเจ้าสัว คุณนาย คุณอาณาจักร นาน ๆ ครั้งพวกเขาถึงจะมาที่นี่สักที”
ความจริงเธอรู้เรื่องพวกนี้ดี เพราะติดตามครอบครัวนี้มาตลอด โดยเฉพาะคุณอาณาจักร วราวัฒนา นักธุรกิจวัยสามสิบห้าปีที่สื่อกำลังให้ความสนใจในฐานะ CEO คนใหม่ของกลุ่มบริษัทวนาวัฒนา อาณาจักรเป็นหนุ่มหล่อสมาร์ทและอบอุ่น จึงทำให้มีผู้หญิงมากมายเข้ามาติดพัน แต่เขากลับยอมรับว่ากำลังคบหาดูใจกับเลขาสาวแสนสวยของเขาเอง ซึ่งนามของเธอก็คือ ‘รชิดา’ หรือ ‘ดาด้า’ ซินเดอเรล่าที่ผู้หญิงอิจฉากันทั่วบ้านทั่วเมือง
“งั้นคุณคีย์ก็เหมือนตัวคนเดียวสินะ”
“อืม ใช่ คุณนายเคยพูดตัดขาดคุณคีย์ด้วยนะ เพราะท่านจะส่งคุณคีย์ไปเมืองนอก แต่คุณคีย์ไม่ยอมไป ยืนยันว่าจะอยู่ที่ไร่นี่ไปจนตาย”
มาลินณายังคงทอดสายตาไปยังคฤหาสน์หลังสวย ราวกับว่าเธอโดนมนต์ขลังของคฤหาสน์ล่อลวงให้หลงกลจนถอนตัวไม่ขึ้น เธอยอมรับว่าเขาเป็นส่วนสำคัญที่พาเธอกลับมาที่ไร่แห่งนี้ ไร่แห่งความทรงจำอันเลวร้ายสมัยเด็กของเด็กหญิงอ้วนกลมคนหนึ่ง
“ยังไงแกก็อย่าเข้าไปใกล้แถวคฤหาสน์เด็ดขาดนะ เพราะถ้าเกิดเรื่องขึ้นมา ฉันคงช่วยอะไรแกไม่ได้ แกจะโดนไล่ตะเพิดออกจากไร่ทันที”
“รู้แล้วน่า ยังไงฉันก็ใช้เวลาสิบวันที่ลาพักร้อนให้คุ้มค่าที่สุด ฉันจะเขียนนิยายเรื่องมนต์รักไร่อองุ่นให้จบให้ได้และส่งประกวดให้ทันด้วย” เธออ้างกับเพื่อนรักว่าจะเขียนนิยายเกี่ยวกับไร่องุ่นจึงขอมาพักอยู่ด้วยราวสิบวัน แต่ความเป็นจริงแล้ว เธอแค่อยากกลับมายังที่ ๆ เคยอยู่ในสมัยเด็กต่างหาก สำคัญกว่านั้นก็คือ เธออยากรู้เรื่องราวเกี่ยวกับคุณอาคิราจอมเย็นชาคนนั้น เธออยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขาเมื่อห้าปีก่อน
“อ้อ กล้องถ่ายรูปก็เหมือนกัน แกห้ามเอาออกมาใช้เด็ดขาด เพราะมันเป็นของต้องห้ามของไร่นี้”
“ถ่ายรูปก็ไม่ได้เหรอ”
“ใช่ ห้ามถ่าย โดยเฉพาะคฤหาสน์”
“แล้วโทรศัพท์มือถือล่ะ ห้ามใช้ด้วยรึเปล่า”
“ไม่ได้ห้าม แต่ถ้ามีภาพคฤหาสน์หลุดออกไป เป็นเรื่องใหญ่แน่ อ้อ ที่สำคัญ แกห้ามบอกใครเด็ดขาดนะว่าแกเป็นนักข่าว”
“ทำไมล่ะ”
“เพราะคุณอาคิราเธอเกลียดนักข่าวที่สุด เขาไม่อนุญาตให้นักข่าวเข้ามาในไร่!”
“เกลียดนักข่าวเนี่ยนะ”
- ผู้เขียน
