ค่ำคืนนี้เธอยังคงนอนกอดเจ้าทิงเกอร์อยู่บนเตียงเดิม ภายในห้องเดิมที่แสนเงียบเหงา
“เราควรจะไป ก่อนเขาจะไล่ ถูกมั้ย” เธอตัดสินใจอย่างเด็ดขาดแล้วว่าจะไปจากที่นี่ในตอนเช้าตรู่ ไปเสียตอนที่สายหมอกยังไม่จาง “เอ๊ะ...ฝนตกเหรอเนี่ย...ฝนตกจริง ๆ นี่นา”
เธอก้าวลงจากเตียง เดินไปหยุดหลังบานกระจก เฝ้ามองสายฝนที่กำลังเทลงมาเป็นสายด้วยหัวใจเหน็บหนาว สายฝนเย็นฉ่ำทำให้เธอนึกถึงเขา ผู้ชายที่กลัวฝนคนนั้น ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหนนะ
“ที่นี่ฝนกำลังตกค่ะ ที่ ๆ คุณอยู่ฝนตกรึเปล่าคะ ฉันเป็นห่วงคุณนะ แต่คุณคงสบายดี คงมีความสุขอยู่กับคนที่คุณรัก คุณอาจกำลังกอดเธออยู่ ผู้หญิงคนนั้นโชคดีจริง ๆ ที่ได้กุมหัวใจของคุณไว้”
ส่วนเธอมันก็แค่นางบำเรอเท่านั้นมาลินณา เธอควรจะตัดใจแล้วไปซะ ไปก่อนที่เขาจะออกปากไล่ ไปก่อนที่หัวใจเธอจะแตกสลายไปมากกว่านี้
คืนนี้ฝนตกแทบทั้งคืน แต่เธอก็แอบภาวนาให้พรุ่งนี้เป็นวันที่สดใส...
“ฟ้าหลังฝน
