สองเดือนมาแล้วที่เธอไม่ได้เห็นโลกภายนอกแบบเต็มตาเหมือนที่กำลังเห็นอยู่นี้ โลกที่เต็มไปด้วยสีสันและความสนุก โลกที่อยู่ห่างไกลจากเขา ผู้ชายที่เธอไม่มีวันเอื้อมถึง
“ขอให้คุณมีความสุขนะ ฉันคงไม่กลับมาที่นี่อีกแล้ว แต่ฉันจะจำเรื่องราวของเราเอาไว้ คุณอาจคิดว่าฉันคงไม่มีความสุขที่อยู่กับคุณแบบนั้น แต่ความจริงแล้ว ฉันมีความสุขมาก ทุกครั้งที่ได้เจอกับคุณ ฉันรู้สึกเหมือนเป็นคนพิเศษของคุณจริง ๆ”
เธอบอกตัวเองอย่างนั้น และยิ้มให้กับเรื่องราวที่ผ่านมาอย่างเต็มหัวใจ
“ยังไงก็ดูแลตัวเองดี ๆ แล้วกัน อย่าทำนิสัยไม่ดีกับคนอื่นบ่อย ๆ ล่ะ หัดทำตัวน่ารักซะบ้าง จะได้มีคนรักเยอะๆ ไม่ใช่มีแต่คนกลัว”
มาลินณาแหงนมองกำแพงตรงหน้าด้วยสายตาอาลัย ก่อนจะหันหลังให้แล้วก้าวห่างออกมาด้วยหัวใจสั่นพร่า สองเท้าเดินผ่านแนวป่าหนาทึบที่เต็มไปด้วยต้นไม้ขนาดใหญ่และสูงลิ่ว
ขณะที่เธอมุ่งมั่นตั้งใจเดินเพื่อให้พ้นแนวป่า อยู่ๆก็
