“คุณอาคิรา! จะพาฉันไปไหนคะ ฉันต้องกลับกรุงเทพฯ”
“ใครอนุญาต!”
“คือ...ฉัน...คุณคงรู้แล้ว” เธอแทบไม่กล้าสู้หน้าเขาเลยตอนที่พูดประโยคนั้นออกมา “ฉันขอโทษที่ไม่ได้บอกความจริงตั้งแต่แรกค่ะ”
เขาจ้องหน้าเธออย่างเอาเรื่อง “ทำไม?”
“เพราะ...เพราะฉันอยากอยู่กับคุณ แค่เวลาสั้นๆก็ยังดี ฉันมันแย่จริงๆ” เธอพูดพลางน้ำตาไหล รู้สึกผิดจริงๆที่จงใจหลอกเขา โดยไม่คิดถึงจิตใจของเขาเลย “ฉันน่าจะบอกคุณตั้งแต่วันที่คุณยื่นข้อเสนอ แต่ฉันก็เห็นแก่ตัว ฉันขอโทษค่ะ”
เขากดกรามแน่น “นี่หมายความว่าผู้หญิงที่ฉันนอนด้วยมาเป็นเดือนคือยัยหมูตอนงั้นเหรอ!!!”
เธอทำหน้าแทบไม่ถูกและไม่กล้าสู้หน้าเขาเลย และสำคัญกว่านั้นคือรถของลุงปราบต์ไม่น่าเสียเลย ไม่อย่างนั้นเธอคงจะอยู่ในรถตู้โดยสารแล้ว
“ค่ะ ฉันคือคนที่คุณเกลียดนั่นแหละ ฉันคือยัยหมูตอนโสโครกที่คุณไล่ให้ไปไกล ๆ น่ะค่ะ”
“เฟื่องฟ้า?”
เธอตกใจเงยหน้ามองเขาอย่างงงงัน “คุณจำชื่
