ตีตราเสน่หา

โรงแรมเดอ มาเรียน่า แสงไฟจากแชนเดอร์เลียคริสตัลเป็นประกายระยิบระยับงดงามจับตาภายในห้องบอลลูมที่ใหญ่ที่สุดของโรงแรมแห่งนี้ ในยามที่แอบเหม่อมองไปยังผู้คนอย่างราวกับไร้จุดมุ่งหมายนั้นทำให้หล่อนถอนหายใจยาวอย่างเบื่อหน่าย นึกอยากเดินหนีออกไปจากสถานที่แห่งนี้ หนีไปให้ไกลจากผู้คนที่รายล้อม ผู้คนที่มีแต่หน้ากากจอมปลอม ผู้คนที่พอลับหลังหล่อนไปเพียงสามก้าวก็พร้อมที่จะหันหลังไปซุบซิบนินทากันทันทีถึงตัวหล่อนและครอบครัวของหล่อนราวกับว่าไม่ใช่พวกที่หันมาพูดจาหวานหูชื่นชมก่อนหน้านี้ “ไม่น่าเชื่อเลยนะเธอว่าคุณหญิงการะเกดจะยังกล้ามาออกงานนี้อีก แล้วดูสิ คิดอย่างไรก็ไม่รู้ถึงลากเอาลูกสาวคนโตของคุณกษิดิษย์มางานนี้ด้วย ไม่รู้ว่ามาจากไหน?” “ไม่รู้สิ แต่ตอนนี้ฉันอยากรู้มากกว่าว่าจริงหรือเปล่าที่เขาว่ากันว่ายัยคุณหญิงนี่กำลังจะล้มละลาย” “แน่นอนร้อยเปอร์เซ็นต์จ้า” “ไม่น่าเชื่อเลยเนอะ” หญิงสาวอีกคนพึมพำอย่างเสียดาย แต่หญิงสาวคนแรกซึ่งป็นฝ่ายเอ่ยปากถึงเรื่องนี้ก่อนกลับหัวเราะคิกคัก แล้วฟาดมือตีลงบนท่อนแขนเพื่อนของตนเองเบาๆ น้ำเสียงเจ้าตัวบ่งบอกถึงความรู้สึกสะใจนักในยามที่เอ่ยว่า “ถึงไม่น่าเชื่อแต่ก็คือเรื่องจริงนี่เธอ อย่างนี้แหละเขาถึงว่าช้างล้มย่อมเสียงดัง แต่จากใจจริงนะเธอ ฉันอดสะใจไม่ได้ อยากเห็นคนตระกูลนี้ล่มจมเสียบ้าง ไม่ใช่อะไรหรอก ฉันล่ะอยากจะเห็นคนอย่างยัยกาสะลองกับยายคุณหญิงการะเกดล้มเสียบ้าง หึ!” น้ำคำใส่อารมณ์เต็มที่ของคนพูดนั้นทำให้หล่อนถอนใจยาว ก่อนจะค่อยๆ ปลีกตัวหนีจากเสียงซุบซิบนินทาชนิดเผาขนนั้น หล่อนทั้งเหนื่อยหน่ายและหนักใจ ไอ้ครั้นจะให้เข้าไปบู๊แหลกต่อว่าคนพวกนี้นั่นก็ไม่ใช่นิสัยของหล่อน แล้วที่สำคัญใช่ว่าคนพวกนี้จะไม่ได้พูดเรื่องจริง หล่อนรู้ดี ณ เวลานี้ ตระกูลอันเก่าแก่มั่งคั่งอย่าง ‘พีระนันท์’ กำลังกลายเป็นอดีตไปเสียแล้ว... ...นับตั้งแต่เมื่อหนึ่งเดือนก่อน . . . ไม่มีงานใหม่อัป อัปเรื่องเก่าไปก่อนจ้า 5555+ ขอฝากคุณคีธกับดอกแก้วด้วยน้า เรื่องนี้ก็เขียนนานแล้ว อาจจะมีบางจุดที่บ้งอยู่ แต่เราชอบงานนี้ในตอนที่เขียนเมื่อหลายปีนั้น และเพื่อยุติธรรมกับคนซื้อก่อนหน้านั้นทุกคน เราเลยไม่แก้ไขเนื้อหาอะไรจ้า นอกจากเกลาสำนวนกับคำผิดเฉยๆ เจอแล้วบอกกันได้ฮับบบบ <3