ทศวรรศกลับไปนานแล้วในตอนที่การะบุหนิงพอจะมีแรงลุกขึ้นแล้วเดินออกไปหน้าบ้านเพื่อตามหา ‘ใครบางคน’ ด้วยความหวังว่าเขาจะยังอยู่
แล้วความหวังของหล่อนก็เป็นจริง ที่โต๊ะหินอ่อนใต้ต้นไม้ใหญ่ที่นั่งเล่นประจำของหล่อนกับทัศนัย ปรากฏร่างสูงใหญ่ของใครบางคนที่ยังคงนั่งอยู่
การะบุหนิงเดินไปหยุดตรงหน้าคีธ พอเขาเห็นว่าเป็นหล่อนเท่านั้นแหละก็เบี่ยงตัวหลบทันที
“ทำไม คุณกับมันเสร็จแล้วเหรอ” ถามเสียงห้วน ไม่แม้แต่จะมองหน้าการะบุหนิงทรุดตัวลงนั่งข้างๆ
“ค่ะ” หญิงสาวพยักหน้า อดไม่ได้ที่จะยิ้มไปกับท่าทางของคีธ
หล่อนมองไม่ผิดใช่ไหมว่าเขากำลัง...งอน
“งั้นก็ดี!” พอหญิงสาวยอมรับง่ายๆ คีธก็โกรธอีก “เธอหายดีแล้วใช่ไหม งั้นฉันจะได้กลับไปซะที”
ชายหนุ่มลุกขึ้นยืน ทำท่าจะเดินหนีไปทันที ทั้งๆ ที่ตนเองก็ทนรอหญิงสาวอยู่เป็นนาน
ถึงปากจะบอกว่าตัดใจ แต่คีธก็ทิ้งหล่อนไม่ลง เขากลัวไอ้ตี๋หน้าจืดนั่นมันทำอันตรายหล่อนอีกจึงได้
