“งั้นเหรอ แล้วรักล่ะ เธอรักฉันตอนไหน” คีธถามซ้ำอีกครั้ง ดูเหมือนว่าคำตอบแค่นั้นจะไม่ได้ทำให้เขาพอใจเท่าไหร่
การะบุหนิงถอนใจยาว เอาเถอะ...อย่างไรเขาก็คือสามีของหล่อน รู้สึกยังไงหล่อนก็ควรจะบอกให้เขาได้รับรู้บ้าง คีธยิ่งเป็นคนประเภทคิดเองเออเองอยู่ด้วย เกิดเขาเข้าใจหล่อนผิดๆ อีกจะมีแต่หล่อนเองนั่นแหละที่เสียใจเพราะความปากหนักไม่อยากพูดของตัวเอง
คิดได้อย่างนั้นการะบุหนิงจึงค่อยๆ บอกเขาเสียงเบา ทำให้คีธต้องก้มหน้าแนบแก้มลงบนศีรษะหล่อนแล้วตั้งใจฟัง
“รักตอนไหนแก้วไม่รู้...แก้วรู้แต่ว่าตอนนี้แก้วรักคุณ”
สิ้นคำพูดของหล่อน การะบุหนิงรู้สึกได้ถึงหัวใจที่อยู่ใต้อกแกร่งของคีธเต้นแรงพร้อมๆ กับที่วงแขนแกร่งของเขารัดหล่อนแนบแน่น ก่อนจะผลักไหล่หล่อนออกเบาๆ แล้วก้มหน้าลงหอมแก้วหล่อนเร็วๆ แรงๆ หนึ่งที
“ชื่นใจจริงๆ เมียฉัน...” คีธยิ้มกว้าง ดวงตาสีเทาของเขามีประกายแวววาวให้หล่อนรู้สึกเขินและประหม่าในทุกค
