“ใช่สิ! ทั้งหึงทั้งโกรธที่เธอทำท่ามีความลับ ทำลับๆ ล่อๆ” คราวนี้คีธใส่โดยไม่ยั้งคิด แต่มันอาจเป็นข้อดีก็ได้เพราะว่าตอนนี้การะบุหนิงหยุดร้องไห้แล้ว
“เพราะฉันรักเธอนะแก้ว ฉันถึงเป็นแบบนี้ ถ้าเธอจะตัดสินใจว่าฉันผิดและไม่คิดจะให้อภัยฉันก็จะยอมรับผิดก็แล้วกัน”
หญิงสาวเงียบกริบ เม้มปากแน่นขณะที่จ้องมองคีธตรงๆ ราวกับกำลังค้นหาความจริง ชายหนุ่มเลยถอนหายใจยาวแล้วทำท่าฟึดฟัดโมโห
“ถ้าเธอไม่เชื่อใจ ฉันจะไปนั่งอยู่นอกระเบียงจนกว่าเธอจะเรียกฉันแล้วกัน เพราะถ้าเธอเรียกฉันจะถือว่านั่นคือการตอบรับว่าเธอเชื่อฉัน เธอให้อภัยฉันเหมือนกัน”
ชายหนึ่มท้าทายหล่อนไปอย่างบ้าบิ่น ช่วงนี้ที่นิวยอร์กเป็นหน้าหนาว อากาศตอนกลางคืนไม่เคยเกินสิบเซลเซียส แถมคีธยังบ้ามากพอ
จะถอดเสื้อโค้ตออกมีแต่สเวตเตอร์สีดำตัวเดียวเท่านั้น
และเมื่อการะบุหนิงไม่ห้ามปราม คีธก็ดึงดันออกไปทันที พร้อมกับปิดประตูระเบียงเสียงดัง นั่งหันกลับพิง
