คีรีมองหล่อนด้วยสายตาประเมิน น่าแปลก...ที่คราวนี้เขาไม่นึกโมโหหรือหงุดหงิดที่โดนปีนเกลียวจากคนรุ่นลูกเช่นหล่อน
“เธอนี่ไม่เหมือนพวกพีระนันท์คนไหนที่ฉันรู้จักเลยนะ” เขาเปรยขึ้นมาเบาๆ ทว่าดังพอที่การะบุหนิงจะได้ยิน
“แต่ถึงยังไงดิฉันก็เป็นพีระนันท์ค่ะ” หล่อนตอบเสียงเรียบเฉย มันคือความจริงที่หล่อนไม่เคยปฏิเสธตัวเอง ถึงหล่อนจะไม่ใช่พีระนันท์ที่ได้รับการยอมรับก็ตามที “คุณไม่ต้องห่วงนะคะ เมื่อเรื่องทั้งหมดมันจบลง ถึงเวลาดิฉันจะไปแน่ๆ ค่ะ”
“ก็ดี...”
คีรีพยักหน้าอย่างพอใจที่หล่อนเข้าใจอะไรได้ง่ายๆ เขาลุกขึ้นยืนเมื่อคิดว่าการเจรจาระหว่างเขากับหล่อนสิ้นสุดลง...แต่แล้วคีรีก็ต้องสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เมื่อรู้สึกได้ถึงอาการหายใจติดขัดของตนเอง คีรีรู้ได้ทันทีว่าอาการของเขากำลังจะกำเริบ!
ทว่ายังไม่ทันที่ชายสูงวัยจะทันได้พูดอะไร ใบหน้าของเขาก็บิ้วเบี้ยวแสดงอาการเจ็บปวดภายในอก สองมือกอบกุมบริเวณหน้าอกตนเอง
