คนที่รออยู่แล้ว ยิ้มกว้างที่เห็นรถจอดตรงลานจอดรถ ก่อนจะหอบหิ้วของพะรุงพะรังออกมา ร่างบอบบางสวยหวานจนคนมองยิ้มสะดุด เพราะตัวเองสวมเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นธรรมดาเท่านั้น
“สวัสดีครับคนสวย “ คุณหมอชมออกมาจากใจ แล้วรับถุงกระดาษในมือ ที่เธอถือมา
“พี่ก็เตรียมของไว้ ไม่รู้ว่าจะถูกใจลูกเกดหรือเปล่า “ เค้าได้กลิ่นอาหารและขนมที่หอมฟุ้งออกมาจากถุงที่เธอนำมา
“มาบ้านเค้าก็ต้องมีของติดไม้ติดมือมาสิคะ “ คนที่เพิ่งจะมาบ้านผู้ชายครั้งแรก บอกยิ้มๆระหว่างรอลิฟต์
“มาบ้านแฟนไม่ต้องมีอะไรมาก็ได้ครับ “
คุณหมอบอกยิ้มๆแล้วพาเธอเดินเข้าไป ประตูลิฟต์ปิด พร้อมกับที่อีกมือที่ว่างอยู่ จับมือบางเอาไว้
“มาบ้านพี่ มีเคอร์ฟิวไหมครับ “
เพราะรู้ดีว่า ที่บ้านของเธอค่อนข้างห่วง ทำให้ต้องถามถึงเวลาที่จะต้องกลับบ้านก่อน ตามประสาคนที่ต้องรับผิดชอบงานตามเวลา
“ปกติก็สามสี่ทุ่มค่ะ แล้วแต่ว่าไปไหน “
เธอตอบยิ้มๆแล้วเดิน
