“ไก่อ่อนของน้องอัญแข่งกับเฮียไหม” เสียงของธันวานั่นเอง... ว่าด้วยสนามชนไก่ที่นี่เป็นลานโล่งแยกเป็นเอกเทศไม่อยู่ในบ่อน ใครจะมาท้าพนันกันก็ได้ โดนท้าแบบนั้นมีหรืออัญชัญจะยอม
“ได้สิ ไก่แก่ของเฮียสู้ได้เหรอะ” เธอเบ้ปาก
“ปากดีนักนะ”
“ปากฉันดีอยู่แล้ว กล้าท้าก็กล้าแข่ง ไม่เคยกลัวอะไรอยู่แล้ว”
“ถ้าเธอแพ้ต้องยอมให้ฉันกอดจูบ หอมแก้มสักฟอดสองฟอด”
“แหวะ!” เธอทำท่ารังเกียจ
“มากไป” แดนตะวันกระตุกมือของเด็กสาวเอาไว้
“กล้าไหมล่ะ” ยิ่งเห็นสายตาหวงห่วงนั้นของศัตรู ยิ่งทำให้ธันวายิ่งนึกสนุก
“คนอย่างอัญชัญไม่เคยกลัวอะไรอยู่แล้ว ไอ้แดงไม่เคยแพ้ใครด้วย แต่ถ้าเฮียแพ้ต้องยอมกราบตีนอัญ”
“ได้” คนท้าใบหน้าเกร็งกระตุก
“ระวังจะหน้าแหก วันก่อนโดนเฮียแดนต่อยเลือดกบปากกินน้ำพริกไม่ได้ไปหลายวันไม่ใช่เหรอ”
“ปากดี!” ธันวากัดกรามกรอด
“อย่าเห่ามาก จะแข่งก็แข่ง” อัญชัญตวาดกลับ
“ทำไมห้ามไม่ฟัง” แดนตะวันทำเสียงดุ
