แดนตะวันยัดยาใส่ปาก ก่อนจะกุมใบหน้าของเด็กสาวเอาไว้ ประกบริมฝีปากเข้าหาดันยาเข้าไปในปากเธอทันที เธอดิ้นอึกอัก จิกมือกับเสื้อของเขา แต่สุดท้ายก็ต้องกลืนยาอยู่ดี
“ขม” เธอทำหน้าเหยเก เขาเบี่ยงตัวไปหยิบน้ำมาให้เธอดื่ม คนกินยายากรีบรับไปดื่มจนสำลัก
“แค่กๆๆ”
“ใจเย็นๆ ไม่ต้องรีบ” เขาลูบหลังลูบไหล่ให้อย่างห่วงใย
“โกรธเฮีย โป้งแล้ว ไม่รักแล้ว” คนป่วยงอน หลับตาหลังจากทิ้งตัวลงนอนอีกครั้ง
“กินยาแล้วจะได้หายเร็วๆ ไง อย่าดื้อสิครับ” เขากระซิบ จุมพิตหน้าผากเนียนเบาๆ ก่อนที่เธอจะหลับลงอีกครั้งเพราะฤทธิ์ยาหลายขนาน
คนป่วยที่กลัวเข็มฉีดยายิ่งชีพอาการดีขึ้นหลังจากฉีดยาและโดนบังคับป้อนยา เธอนอนซมอยู่อีกไม่กี่วันก็กลับมาซุกซนเหมือนเดิม
“หน้าตาสดชื่นขึ้นนะ แสดงว่าหายแล้ว”
“โป้งเฮีย!” เธอทำปากยื่น
“โป้งอะไรเฮียอีก”
“ก็เฮียพาพี่หมอมาฉีดยาที่ก้นอัญ” เธอตบที่ก้นเบาๆ เขาก็ดึงมานั่งบนตักหัวเราะลงลูกคอ
“หาย
