“เอาสิ” เขายื่นให้เธอ เธอหยิบมากัดกินทันที ก่อนจะตาโต
“อือ...” เธอร้องด้วยความขมทำท่าจะคายทิ้ง แดนตะวันจับคางของเธอเอาไว้ ประกบริมฝีปากทาบทับเข้าหาทันที เธอดิ้นสักพักก่อนจะจิกมือที่เสื้อของเขากลืนทั้งเค้กทั้งยาลงท้องไปโดยดุษณี
“เฮียหลอกอัญ”
“เปล่าหลอก” เขาถอนปากออกก่อนจะยกยิ้มมุมปาก
“ปากเลอะ” เขาพูดแค่นั้นก่อนจะจูบอีก คนป่วยดิ้นอึกอักแล้วก็สงบลง หลับตาพริ้มรับจูบของเขาอย่างดูดดื่มอีกครั้ง
“ไม่กลัวติดไข้อัญเหรอ” เธอถามตาปรือๆ
“เดี๋ยวกินยาเหมือนอัญด้วยดีไหม จะได้ขมเสมอกัน”
“เชอะ!” เธอค้อนเขา ทิ้งตัวลงนอนด้วยความอ่อนเพลีย
“ดื่มน้ำก่อน” เขาช้อนศีรษะของเธอขึ้นก่อนจะป้อนน้ำให้ อัญชัญไอเบาๆ ติดๆ กันหลายครั้ง เขาลูบหลังลูบไหล่ให้ ก่อนจะกดให้เธอนอนลงอีกครั้ง
“แสดงว่าก้อนที่สองกับสามไม่มียาเหรอคะ ไม่น่าพลาดให้เฮียหลอกเลย”
“มีครับ”
“ห้ะ!” เธอหลุดอุทานมองเขาตาโต
“มีทุกก้อน” เขาตอบ ยกยิ้มมุ
