EP.2 ประชุมที่ไม่ได้ใช้แค่ปาก…แต่ใช้ใจด้วย
1189 คำ
ลีอาจ้องตาภีมนิ่ง ปลายนิ้วไล่เล่นกับขอบแก้วน้ำที่วางอยู่บนโต๊ะประชุม
เธอไม่รู้ว่าเขาเล่นเกมจิตวิทยากับเธออยู่ หรือเธอต่างหากที่เป็นคนเปิดเกมก่อน
ภีมเองก็ยังนิ่ง...
นิ่งจนเธออยากถามว่า “ใจเย็นขนาดนี้ ฝึกมาจากไหน”
“คุณกลัวฉันเหรอคะ?” ลีอาถามขึ้น ในขณะที่ปลายนิ้วแตะที่แฟ้มงานตรงหน้า
เขาเลิกคิ้ว “ผมดูเหมือนคนกลัวเหรอ?”
“ไม่ค่ะ แต่ดูเหมือนคนที่ไม่กล้าลุย”
ภีมยกยิ้มขึ้น แล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้ เดินอ้อมโต๊ะมายืนด้านหลังลีอา
กลิ่นน้ำหอมของเขาแตะปลายจมูกอีกครั้ง มันใกล้จนได้ยินเสียงลมหายใจเขาชัดเจน
“แล้วคุณกลัวผมมั้ย?” เขาก้มลงกระซิบ
“นิดหน่อยค่ะ โดยเฉพาะเวลาคุณไม่ขยับ แต่สายตามันเหมือนจะกลืนฉันเข้าไปทั้งตัว”
“ก็ดี” เขากระซิบเสียงต่ำ “เพราะผมตั้งใจจะกลืนคุณจริง ๆ”
มือหนึ่งของภีมวางลงเบา ๆ บนบ่าของลีอา
อีกมือเลื่อนลงแตะพนักเก้าอี้ ลีอากลืนน้ำลายเงียบๆ เธอคิดในใจ “ฉันน่าจะยั่วผิดคน”
“คุณภีม...” ลีอาหันหน้าขึ้นไปสบตา “นี่ประชุมหรือเกมจิตวิทยาคะ?”
“มันอาจจะเป็นทั้งสอง” เขาตอบก่อนจะเอียงหน้าลงมาใกล้
“แต่ถ้าคุณยังยั่วผมไม่หยุด ผมก็ไม่รับรองว่าการประชุมคืนนี้จะจบแค่การเซ็นเอกสาร”
มือของภีมเลื่อนลงมาแตะหลังมือของลีอาช้า ๆ
ไล่ปลายนิ้วชิดแนบแน่น จนลีอารู้สึกเหมือนไฟแล่นผ่านผิวหนัง
“ฉันไม่ได้ยั่ว” เธอเถียงกลับ
ริมฝีปากของภีมเกือบแตะขมับเธอ ลีอาหันหน้ามายิ้มหวาน สบตาเขาตรงๆ
“ฉันไม่ใช่ผู้หญิงที่คุณควรเข้าใกล้ ถ้าคุณไม่จริงจังพอ”
ภีมเงียบไปหนึ่งอึดใจ
ก่อนจะกระชากเก้าอี้ของเธอออกจากโต๊ะ แล้วดึงร่างของเธอลุกขึ้นมาเผชิญหน้า
“คุณแน่ใจเหรอว่าไม่ให้ผมเข้าใกล้?”
เสียงเขาต่ำ เต็มไปด้วยแรงสะกดกลั้นบางอย่าง
“ลองสิคะ” ลีอายิ้ม แล้วขยับริมฝีปากเข้าใกล้
“แต่ถ้าไม่แน่จริงก็ไม่ต้องนะ เดี๋ยวฉันจะผิดหวัง”
คำพูดนั้นเหมือนประกายไฟสุดท้ายที่จุดชนวน
ริมฝีปากของภีมประกบลงมาบนปากเธออย่างรุนแรง แต่อบอุ่น
ลมหายใจตีกันวูบวาบขณะที่เขาดันลีอาถอยหลังไปชนผนังกระจกใส
มือหนึ่งของภีมรั้งเอวลีอาไว้แน่น อีกมือประคองท้ายทอย
ราวกับกลัวว่าเธอจะหลุดหายไปกับลมหายใจเร่าร้อนนี้
แต่แล้ว...
ภีมถอนจูบออก ทิ้งให้ลีอายืนหอบอยู่คนเดียว ใจเต้นแรงจนปวดอก
“แค่นี้ก่อน” เขาเอ่ยเสียงแหบ
“ถ้ามากกว่านี้ คืนนี้คุณจะไม่ได้กลับคอนโดแน่ๆ”
“แน่ใจเหรอคะ ว่าอยากให้ฉันกลับ?” ลีอาลองเดินเกมนี้เองบ้าง
ภีมหัวเราะ แล้วเดินไปเปิดไวน์อย่างใจเย็น
ขณะที่ลีอายังยืนตัวร้อนผ่าวอยู่ที่เดิม เธอรู้สึกเหมือนโดนเผาด้วยสายตาและริมฝีปากของภีมเมื่อครู่
“เรามีเวลาทั้งคืนจริงๆ เหรอ?” เธอถามเสียงเบา
ภีมหยุดเทไวน์ แล้วมองเธอผ่านแสงไฟสลัวในห้อง VIP
“ทั้งคืน และอีกหลายคืน ถ้าคุณยังไม่หนีไปก่อนนะ ลีอา”
ภีมหยิบแก้วไวน์อีกใบมายื่นให้เธอ
“ลองดูก่อนสิ ไวน์ตัวนี้เหมาะสำหรับผู้หญิงที่ชอบเล่นกับไฟ”
ลีอารับแก้วมา มือของภีมกับลีอาแตะกันเพียงวินาทีเดียว แต่กลับทำให้หัวใจทั้งสองกระตุกวูบแรงยิ่งกว่าไวน์รสแรง
เธอยกแก้วขึ้นจิบ รสไวน์ฝาดปลายลิ้น แต่ไม่มากเท่ากับแววตาของภีมเวลามองเธอ
“คุณจ้องฉันอีกแล้ว” ลีอาเอ่ยเบา ๆ
“คุณแน่ใจใช่ไหมว่าคุณไม่ได้หลงฉันน่ะ?”
“ผมกำลังพยายามควบคุมตัวเองไม่ให้หลงมากไปกว่านี้ต่างหาก”
ประโยคนั้นทำให้ลีอาหัวเราะออกมาเบา ๆ
หือ! คุณปากหวานแบบนี้กับผู้หญิงทุกคนหรือเปล่าคะ
"แค่คุณ!" ยอมรับว่าคำตอบของภีมทำให้ลีอาใจสั่นเล็กน้อย
ก่อนที่เธอจะเดินไปยืนตรงผนังกระจก มองไฟระยิบของกรุงเทพฯ ที่ไหลลื่นไปราวกับสายน้ำในยามค่ำคืน
เสียงก้าวเท้าของภีมตามมาช้าๆ ก่อนที่มือเขาจะเอื้อมมาสัมผัสหลังเธอเบา ๆ
“ถ้าคุณยังอยู่ใกล้ผมขนาดนี้ ผมอาจจะไม่รอแล้วก็ได้นะ ลีอา”
ลีอาชะงักกับคำพูดของภีม แต่เธอก็ไม่ได้คิดใส่ใจ
เธอไม่หันกลับไป แต่พูดออกมาช้า ๆ
“แล้วคุณคิดว่าฉันรอให้คุณจูบนานขนาดนี้เพราะอะไรคะ?”
ภีมชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพลิกตัวลีอาให้หันกลับมาเผชิญหน้า
ริมฝีปากของเขาจูบลงมาอีกครั้ง
ครั้งนี้ไม่ใช่ความรุนแรงจากอารมณ์ดิบเหมือนก่อนหน้า
แต่เป็นจูบที่เต็มไปด้วยเจตนา เจตนาจะครอบครองอย่างชัดเจน
ลีอาจูบตอบ อย่างลึกซึ้งในแบบที่เธอไม่เคยลึกซึ้งขนาดนี้กับใคร
มือลีอาสอดเข้าไปในเสื้อเชิ้ตของภีม แล้วไล้ตามผิวแกร่งอย่างช้า ๆ
ภีมครางต่ำในลำคอ อือออออ…
เขากระชากลีอาเข้ามาแนบตัว
“ผมชักจะไม่แน่ใจแล้วนะว่าคืนนี้ผมจะให้คุณกลับ” เขากระซิบข้างหู
“หรือควรจะ...ให้คุณอยู่ต่อทั้งคืนดี”
“งั้นคุณต้องแน่ใจให้ได้ภายในห้านาทีนี้ค่ะ” ลีอาแตะปลายนิ้วลงบนหน้าอกภีม แล้วไล่เบาๆ ลงต่ำ
เขาหยิบแก้วไวน์จากมือเธอไปวางไว้ข้างๆ แล้วประคองเธอขึ้นนั่งบนเคาน์เตอร์บาร์
“พูดอีกทีสิ” ภีมกดเสียงต่ำ
“ว่าอยากอยู่ต่อ”
“ฉัน……”
ลีอาเเน้นคำด้วยการขยับสะโพกเข้าใกล้เขา
มือลีอาสอดไปใต้ชายเสื้อของภีมอีกครั้ง แล้วไล่สัมผัสหน้าท้องเขาอย่างจงใจ
ภีมหลับตาแล้วกัดฟันกรอด
“คุณรู้ตัวไหมว่าคุณอันตราย”
“และคุณก็กำลังจะเป็นเหยื่อของฉัน”
เธอพูดแค่นั้น
ก่อนจะโน้มตัวไปจูบเขาอีกครั้ง มันรุนแรงและเร่าร้อนกว่าเดิม
มือภีมเลื่อนไปด้านหลังเธอ เพื่อรูดซิปชุดเดรสของเธอลงอย่างช้า ๆ
แต่ลีอากลับจับมือภีมไว้ทัน
“เดี๋ยว…”
เธอพูดช้าๆ เสียงยังหอบแผ่ว
“เรามีเวลาใช่ไหม?”
ภีมพยักหน้า
“งั้นไม่ต้องรีบค่ะ เรายังต้องเจอกันอีกหลายครั้ง”
เธอกระซิบพลางจูบลงที่ใบหูภีม ปลายนิ้วเรียวของเธอดันอกแกร่งของเขาออกเบาๆ
ลีอาพยายามข่มอารมณ์ที่พลุ่งพล่านในใจให้สงบลง
“วันนี้ฉันขอตัวก่อน” แล้วเธอก็ขยับลงจากเคาเตอร์บาร์ หยิบกระเป๋าแล้วเดินจากไป
ภีมเงยหน้าพ่นลมออกจากปาก แล้วมองตามแผ่นหลังขาวเนียนของลีอาอย่างอาลัยอาวอน
เขายกยิ้มมุมปาก
“คุณมันอันตราย…ต่อใจผมจริงๆ ลีอา”
- ผู้เขียน
