EP. 5 เขาเป็นของฉัน แมวน้อยอย่างเธออย่ามาแตะ
1589 คำ
ภีมขยับตัวช้าๆ ลุกขึ้นจากโซฟาเขาหยิบผ้าสะอาดมาเช็ดและทำความสะอาดให้ลีอาอย่างเบามือ
นิ้วมือเขาสั่นเล็กน้อย ไม่ใช่เพราะเหนื่อย แต่เป็นเพราะรู้ว่า
เขาเพิ่งเป็น “คนแรก” ของเธอ
ลีอานอนนิ่ง ดวงตาหลับพริ้ม ใบหน้าแดงระเรื่อจากความอายและอ่อนเพลีย
แม้จะยังหอบเบาๆ แต่เธอก็พยายามรักษาฟอร์มไว้
“อย่าคิดว่าฉันจะซาบซึ้งแค่เพราะคุณเช็ดให้แบบนี้นะ…”
เธอกระซิบเสียงเบา ดวงตายังไม่ลืม
“ฉันไม่ได้ขอให้คุณทำ”
ภีมหัวเราะเบา ๆ
เขาอุ้มร่างบอบบางขึ้นมาแนบอก ก่อนจะวางเธอลงนอนบนโซฟาหนังอย่างทะนุถนอม
ราวกับเธอคือของล้ำค่าที่เขาต้องรักษาไว้ให้ดีที่สุด
ภีมทรุดตัวนั่งลงข้างลีอา ใช้ปลายนิ้วเกลี่ยเส้นผมที่ระใบหน้าออกอย่างแผ่วเบา
ก่อนจะโน้มตัวลงไปจูบที่หน้าผากเธออย่างนุ่มนวล
“ก็ไม่ได้หวังให้คุณซาบซึ้งอยู่แล้ว” เขาตอบเสียงนุ่ม “ผมแค่อยากดูแลคุณ”
ลีอาค้อนตาใส่ ทั้งที่ยังนอนอยู่
“แบบนี้เขาเรียกว่า ‘เผด็จการ’ ไม่ใช่เหรอ?” ภีมเลิกคิ้ว ยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์
“ก็คุณไม่ยอมพูดอะไรเลย จะให้ผมเดาความรู้สึกคุณไปถึงชาติหน้ารึไง?”
“แล้วคิดว่าฉันรู้สึกยังไงล่ะ?” เธอโต้กลับ ทั้งที่แก้มยังแดงจัด
ภีมโน้มหน้าลงอีกครั้ง เสียงของเขาอ่อนโยนแต่แฝงด้วยความมั่นคง
“คุณเจ็บ…แต่คุณก็ไม่หนี
คุณร้องไห้…แต่คุณไม่ได้ผลักผมออก
คุณเงียบ…แต่มือคุณก็กอดผมไว้แน่น
นั่นแหละคำตอบทั้งหมด”
ภีมกดริมฝีปากจูบเบาๆ ที่ปลายคางเธอ ลีอาหลบสายตา หัวใจเธอเต้นแรงขึ้นอีกครั้ง
ราวกับร่างกายกำลังทรยศความแข็งแกร่งของตัวเองอีกหน
“ขอโทษนะ…” เขาพูดเบา ๆ
“ผมไม่น่ารุนแรงกับคุณเลย”
ลีอาเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหันมามองเขาแล้วกระซิบเบา ๆ
“แต่ก็ดี…ที่คุณเป็นคนแรก” เธอพูดโดยไม่มองตา
“ไม่งั้นฉันคงยิงคุณตายไปแล้ว” ภีมหัวเราะพรืดทันที
ก่อนจะดึงร่างเธอเข้ามากอดแน่นอีกครั้ง
“ดี…งั้นก็จำไว้นะ ว่าคุณเป็นของผมแล้ว
ต่อให้คุณจะปากดีแค่ไหนคุณก็หนีผมไม่พ้นหรอก ลีอา”
ลีอาทุบอกเขาเบาๆ แต่ก็ไม่ได้ดิ้นหนีจากอ้อมกอดนั้นไปคอนโดผมนะ
หลังจากที่ภีมพาลีอากลับมานอนที่เพนเฮาส์หรูใจกลางเมือง
ภีมตื่นก่อนลีอาเล็กน้อย ร่างบางในอ้อมแขนเขายังหลับตาพริ้ม ผมสีน้ำตาลนุ่มปลิวระใบหน้าอย่างเป็นธรรมชาติ ภีมยกมือขึ้นเกลี่ยเส้นผมนั้นออกเบาๆ พลางจ้องมองคนตรงหน้าแบบไม่วางตา
เมื่อคืนมัน…เหนือกว่าที่ภีมคิด ไม่ใช่แค่เรื่องเร่าร้อนบนร่างกาย แต่เป็นความรู้สึกบางอย่างที่ฝังลึกลงไปในใจ ทั้งความดีใจที่ได้ครอบครอง และความรู้สึกผิดที่เธอเสียน้ำตาให้เขาเป็นคนแรก
“คุณแม่งอันตรายชิบ…”
ภีมพึมพำเบาๆ กับตัวเอง ขณะที่กดจูบลงบนหน้าผากของลีอา
แต่ขณะที่ภีมกำลังลุกขึ้นเพื่อแต่งตัว กลับมีสายเรียกเข้าจากเบอร์ที่คุ้นเคยดังขึ้นบนหน้าจอ
ภีมถอนหายใจยาวทันทีที่เห็นชื่อ ‘พริม’ เด้งขึ้นมา
เธอคือน้องสาวลูกเพื่อนพ่อ
โตมาด้วยกัน เรียกพี่ภีมตั้งแต่หัดพูด
แต่พอโตขึ้นกลับเรียก “พี่ภีม” พร้อมสายตาที่ไม่ได้บริสุทธิ์เหมือนตอนเด็กอีกต่อไป
“ว่าไง” ภีมกดรับสายเสียงเรียบ
“พี่ภีม~ อยู่ไหนอะคะ พริมกลับไทยแล้วน้าาา คิดถึงจัง”
เสียงใส ๆ ดังจากปลายสาย
“กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่?”
“เมื่อวานเองค่ะ แล้วก็แวะมาหาคุณพ่อก่อน เลยยังไม่ได้บอกพี่
วันนี้พี่อยู่ที่คลับใช่มั้ย เดี๋ยวพริมแวะไปหานะ!”
ภีมยังไม่ทันได้ปฏิเสธสายก็ถูกตัดไปทันที เขาถอนหายใจอีกครั้ง
เสียงขยับตัวเบาๆ ดึงเขากลับมาสู่ความเป็นจริง ลีอาขยับตัวเล็กน้อย ดวงตาโตค่อย ๆ ลืมขึ้นทีละนิด ภีมหันกลับไปหาเธอ ย่อตัวลงข้างเตียง แล้วแตะหลังมือกับแก้มเธอเบาๆ
“ยังเจ็บมั้ย?” ลีอามองภีมนิ่งๆ ก่อนจะหันหน้าหนีเล็กน้อย
“ก็ไม่ถึงกับเดินไม่ได้”
“แต่ก็ไม่ถึงกับเดินดีใช่มั้ย?” ภีมแกล้งยิ้มแล้วโน้มตัวลงไปกระซิบที่ข้างหู
ลีอาเบิกตากว้างผลักภีมออก
“ไอ้บ้า!”
“ก็เมื่อคืนคุณไม่ได้ห้าม”
ฉันร้องจนเสียงหลง นายยังจะพูดอีกเหรอ?!” ภีมหัวเราะขำ พร้อมกับยกมือขึ้นยอมแพ้
“โอเคๆ ไม่แกล้งแล้วครับคุณหนูลีอา” ลีอามองภีมแล้วเบือนหน้าหนี ภีมไม่รู้ว่าลีอากำลังรู้สึกยังไง แต่เขารู้ว่าอยากเห็นเธอยิ้มให้เขาทุกวัน
ค่ำวันเดียวกัน DEVIANT CLUB
ขณะที่ภีมกำลังเดินเช็กบาร์ด้านหน้ากับลูกน้อง ก่อนที่เสียงกรี๊ดจะดังขึ้นจากทางประตู VIP
“พี่ภีมมมม!”
พริมในชุดเดรสรัดรูปสีชมพูบานเย็นวิ่งเข้ามาเกาะแขนเขาอย่างสนิทสนม
เธอยังเป็นผู้หญิงคนเดิม ทั้งแสบ ทั้งแรง ทั้งดื้อรั้น
“ดูสิ หายไปแค่สองปี พี่ภีมยิ่งหล่อขึ้นไปอีก”
ภีมพยายามดึงแขนออก
“พอได้แล้วพริม อยู่ในที่สาธารณะ”
“อุ๊ย! เขินเหรอคะ?” พริมยิ้มหวานเจ้าเล่ห์
“หรือกลัวว่า ‘ใครบางคน’ จะมาเห็น?”
ภีมขมวดคิ้วทันที แล้วสายตาก็ไปสะดุดเข้ากับเงาหนึ่งที่เดินเข้ามาในคลับ
ลีอา…
ในชุดเดรสสีดำเข้ารูป ผ่าข้างขึ้นมาเกือบถึงต้นขา
ผมยาวถูกมัดรวบหลวมๆ โชว์ต้นคอขาวเนียนที่ผมซุกไซ้เมื่อคืน
แต่ที่ทำให้ภีมหงุดหงิด คือผู้ชายข้างเธอ รุ่นพี่คนนั้นอีกแล้ว ภีมดึงแขนออกจากพริมทันทีแล้วเดินตรงไปหาลีอา ดวงตาทั้งสองสบกันกลางคลับ ลีอาเลิกคิ้วนิดๆ แล้วหันไปคุยกับผู้ชายข้างๆ ต่อ
ราวกับภีมไม่มีตัวตน
และนั่น…มันทำให้ภีมยิ่งคลั่ง เขาก้าวเท้าตรงไปโดยไม่รู้ตัว แต่ยังไม่ทันจะไปถึง พริมก็ก้าวเร็ว ๆ ตามมาติดๆ
“พี่ภีม รอพริมด้วย!”
เสียงหวานที่เจือความเอาแต่ใจดังขึ้น ก่อนที่มือเล็กๆ จะสอดแขนเข้ามาคล้องกับแขนของภีมอย่างแนบแน่น และมันเกิดขึ้นในจังหวะเดียวกับที่ลีอาหันมา สายตาของทั้งสามคนปะทะกันอย่างไม่ได้นัดหมาย ลีอาหรี่ตาลงเล็กน้อย ริมฝีปากเม้มแน่น แต่ยังคงยิ้มบาง ๆ เหมือนไม่รู้สึกอะไร
พริมยิ้มหวาน หันมามองลีอาตั้งแต่หัวจรดเท้า
ก่อนจะพูดเสียงใสที่จงใจให้ได้ยิน
“คนนี้ใครเหรอคะพี่ภีม? ดูแต่งตัวจัดจัง คลับเราก็ไม่ได้จัดแฟชั่นโชว์นะ”
ภีมกัดฟันกรอด ความหงุดหงิดแล่นพล่านในอก เขากระชากแขนออกจากการเกาะของพริมทันที
“อย่าทำแบบนี้ พริม”
“ทำแบบไหนล่ะคะ?”
พริมยังคงแสร้งใสซื่อ “ก็แค่ถาม ไม่ได้ทำอะไรเสียหายนี่”
ภีมหันไปมองลีอาอีกครั้ง สีหน้าของเธอเรียบเฉย ราวกับไม่รู้สึก แต่ภีมรู้ดี
รู้ว่าเธอกำลัง ‘เก็บอารมณ์’ ไว้เบื้องหลังสายตานิ่งเฉียบคู่นั้น
ลีอาก้าวเท้าเข้ามาอย่างมั่นใจ แม้เธอจะถูกจ้องมองด้วยสายตาของหญิงสาวที่ควงแขนภีมไว้แน่น
หญิงสาวในชุดเดรสสีชมพูบานเย็นที่กล้าคล้องแขนชายของเธอราวกับเป็นเจ้าของ
ลีอายิ้ม…ยิ้มบางๆ แต่เยือกเย็น
เธอปรายตามองก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงเนิบ ๆ ชวนเสียวสันหลัง
“ก็ดีกว่าแต่งเหมือนจะไปแย่งผู้ชาย แต่ไม่มีใครอยากแย่งด้วย”
พริมหน้าชา ดวงตาวาวขึ้นอย่างโกรธจัด
แต่ลีอายังไม่หยุด
“คุณคืออะไรนะ? น้องสาวเพื่อนพ่อเขาใช่มั้ย?”
ลีอาเอียงคอกลับบ้าง “ถ้าอย่างนั้นก็เรียกเขาว่า พี่ชาย ไปเถอะค่ะ
มันถึงจะดูไม่น่าอายเท่าควงแขนแล้วคิดไปเองว่าเป็นเมีย”
“คุณ!” พริมกัดฟันกรอด “อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่าคุณเป็นใคร!”
“หืม? แล้วรู้มั้ยล่ะ ว่าฉันเป็นใคร จริง ๆ?”
ลีอาก้าวเข้าไปใกล้
“อย่าทำท่าจะเหยียบคนอื่น ถ้ายังไม่รู้ว่าเขายืนอยู่บนอะไร”
ดวงตาคู่นั้นวาววับ ไม่ใช่แค่ความโกรธ แต่เต็มไปด้วยอำนาจบางอย่างที่ทำให้พริมต้องชะงัก
แม้ภายนอกจะยังแสดงความมั่นใจ แต่ฝ่ามือที่กำแน่นข้างลำตัวของพริมก็สั่นเล็กน้อย
“อย่าท้าทายฉัน ถ้าคุณไม่แน่ใจว่าพร้อมรับผลลัพธ์”
ลีอาหยุดคำไว้เท่านั้น แล้วหันไปหาภีม
“คุณจะไปไหนก็ตามใจ แต่เก็บ ‘สัตว์เลี้ยงข้างตัว’ คุณไว้ให้ดีด้วยล่ะ”
แล้วลีอาก็หมุนตัว เดินขึ้นบันไดไปโดยไม่แม้แต่จะหันกลับมามอง
ปล่อยให้พริมยืนหน้าเสีย ขณะที่ภีมเองก็ยืนนิ่งไม่กล้าปฏิเสธสิ่งที่เกิดขึ้น
ลีอาไม่ได้แค่ “สวย”
เธอ “โคตรน่ากลัว” แต่แม่งโคตรน่าหลงเลยว่ะ
- ผู้เขียน
