สามเดือนถัดมา
หลังจากที่กลับมาใช้ชีวิตอยู่ที่บ้านสวนของนายหัวไกร ทุกอย่างก็ดำเนินไปอย่างราบรื่น แต่ทว่าในบ้านมันกลับไม่มีสีสันเลย ต่อให้เขมิกาจะกลับมาอยู่ตามปกติแต่เธอก็ไม่ได้มีรอยยิ้มเลย ไม่ว่าจะอยู่ในสถานการณ์ไหนสีหน้าของเธอก็ยังคงเรียบนิ่งเหมือนเดิม
“นายหัว นายหัว”
“ว่า?”
“คุณนายยังไม่หายอีกเหรอจ๊ะ คุณนายไม่ค่อยพูดเลย ถึงจะทำอะไรเหมือนเดิมแต่ภาว่าคุณนายแปลกไป ภาจะถามแต่กลัวคุณนายว่า”
“ไม่หรอกมั้ง เธอน่ะคิดมากไป”
ทั้งที่เขาก็รู้ดีว่าเธอนั้นแปลกไปจริงๆ แต่ก็ทำได้เพียงคอยจับมือเธอและหวังว่าสักวันเธอจะกลับมาหายดีเป็นปกติอย่างที่ควรจะเป็น มันอาจจะยากหน่อยเพราะงั้นจึงต้องให้เวลากับเธอ ซึ่งเขาเองก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่เธอจะดีขึ้น อาจจะเป็นเดือนหลายเดือน หรืออาจจะเป็นปีเลยก็ได้ แต่เขาก็จะไม่มีทางทิ้งเธอเด็ดขาด
เพราะเขามั่นใจว่าการที่คนรักกันจับมือกันก้าวผ่านความจริงที่มันโหดร้ายไปได้มันจ
