“เขมลงไปกินข้าวกัน” ผมเดินไปเรียกเธอ เพราะมันได้เวลาที่จะต้องกินข้าวกินยาแล้วด้วย อาการของเธอมันดีขึ้นแต่ยังไม่หายขาดเลยต้องกินยาติดต่อกันจนกว่าร่างกายจะกลับมาหายดี
“อือ ทำอะไรกิน?” เธอมักจะถามแบบนี้ก่อนตลอด เพราะถ้ามีกับข้าวที่เธอไม่อยากกินหรือไม่ชอบกินก็จะกินข้าวได้น้อยลง
“หลายอย่างเลย ลงมากินสิฉันทำเองนะ”
“อือ…”
“ลุกขึ้นมาสิ จะได้ลงไปพร้อมกัน เดี๋ยวจะตกบันไดเอา”
“จ้าๆ”
ผมประคองเขมิกาเธอเดินลงไปด้านล่าง ก่อนจะเตรียมอาการให้กับเธอแล้วก็ไปเตรียมยาให้
“คุณหนูอาการเป็นยังไงบ้างคะ”
“ดีขึ้นมากแล้วครับ” ผมตอบป้าแก
ตอนที่รู้ข่าวทุกคนก็ช็อคไม่ต่างกันเลย ถึงเขมิกาจะทำนิสัยแข็งๆ ใส่คนใกล้ตัว แต่เธอก็ไม่เคยพูดไม่ดีกับใคร หรือทำร้ายใคร และป้าแกจะรู้จักเธอดีที่สุดเพราะอยู่มาตั้งแต่เธอยังเด็กๆ แล้ว
“ดีนะคะที่ไม่ได้เป็นอะไรไปมากกว่านี้ แต่…ป้าไม่รู้มาก่อนเลยว่าคุณหนูท้อง”
“ไม่มีใครรู้หรอกครับ
