เขมิกา Talk
“ทำหน้าเศร้าอีกแล้วนะเขม” เสียงทักที่ดังขึ้นจากด้านหลัง ทำให้ฉันสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหันกลับไปมองเขา
“ขอโทษนะ ฉันลืมว่าเธอยังผวาไม่หาย”
“ไม่เป็นอะไร”
อาการผวาของฉันมันไม่ยอมหาย และมันจะเกิดขึ้นได้ตลอด ไม่ว่าจะเวลาที่กำลังนั่งเล่นหรือเวลาที่กำลังจะหลับ
แต่ตอนนี้ฉันมีเรื่องให้ต้องคิดมากกว่า นั่นคือเรื่องลูกที่เสียไป ยอมรับว่าฉันไม่ได้อยากมีแต่แรก เพราะฉันไม่มั่นใจว่าจะดูแลแกได้เป็นอย่างดี แต่พอได้รู้ว่าตัวเองท้องกำลังจะมีลูก ฉันก็ทั้งตื่นเต้นทั้งตกใจ จนทำตัวไม่ถูก แต่ในความรู้สึกนี้ฉันก็ยังแอบมีความดีใจเล็กๆ ที่จะได้มีลูกกับเขา ได้อุ้มท้อง
"คุณหมอบอกว่ารอดูอาการสักสองสามวัน ถ้าไม่มีอะไรแล้วก็กลับบ้านได้"
"ค่ะ" ทั้งที่รถพลิกคว่ำจนสภาพรถยับเยินไม่เหลือดีขนาดนั้น จนลุงพงษ์ที่เป็นคนขับรถเสียชีวิต ฉันกลับมีแค่รอยถลอกตามตัว แขนเล็กขามีรอยที่น่าจะเกิดจากการกระทบกระแทกทำให้เกิดแผลใ
