“เดี๋ยวก่อนสิคุณ” คนถูกยิงถากไปที่หัวไหล่ รีบร้อนลงจากรถก้าวยาวๆ ตามเมียไปติดๆ ร่างบางก็หันมาแหวใส่เขา “เลี้ยงหมายังไม่รอด สงสารป่านนี้มันคงไปเกิดใหม่แล้วมั้ง แบบนี้ให้คุณช่วยเลี้ยงลูกไม่ได้หรอกนะ” แค่คิดเธอก็รู้สึกสยดสยองแล้ว
“ใครว่ามันอ้วนท้วน แข็งแรงมาก กลายเป็นคุณปู่มีลูกมีหลานเต็มบ้านที่อังกฤษของผมแล้ว ผมไม่ได้พามันกลับมาด้วย ถ้าคุณไม่เชื่อ พรุ่งนี้พาบินกลับไปดูเลยก็ได้ เอาไหม”
เช้าวันต่อมา แม้ร่างกายของอลินจะอ่อนเพลียไปหมด จากความกินดุไม่รู้จักอิ่มจากพอของคนที่นอนหลับอยู่ เธอตื่นขึ้นมาก็รีบดูอาการแผลของเขาก่อน พอเห็นว่าเขาหลับอยู่ อลินก็รอบยิ้มอบอุ่นไม่เคยคิดมาก่อน อลินรีบทำแผลให้ ทิ้งให้เขานอนหลับสบาย โดยไม่รู้ว่าคนที่ถูกดูแลเอาใจใส่อยู่ในขณะนี้ที่จริงตื่นแล้วเขาแค่เพียงหลับตาแต่รับรู้การกระทำของเธอโดยตลอด อลินทำแผลให้เขาเสร็จ ก็ดึงผ้าห่มมาคลุมไปถึงหน้าอก เกรงว่าเขาจะหนาวแล้วจะพาล
