“เอ...พี่ก็ไม่เห็นมีใครเป็นแขกนะ พี่ น้องปราน หม่ามี้ก็เป็นคนไทยนี่นา หรือว่าคุณย่ากับปะป๊ามีเชื้อแขกเหรอครับ” ปกป้องกล่าวเสริม ก่อนจะหันไปแสร้งถามผู้เป็นย่า
“คุณย่าครับ ครอบครัวเรามีใครเป็นแขกไหมครับ”
อรสานั่งยิ้มอ่อนในความฉลาดและน่าเอ็นดูของหลานๆ ก่อนจะปรายตามองบุตรชายที่กำลังยิ้มกริ่มอย่างเจ้าเล่ห์กับคำตอบที่มีอยู่ในหัวของเขา
“ครอบครัวเราไม่มีใครเป็นแขกหรอกครับลูก ถ้าจะหาว่าใครเป็นแขก ก็คงเป็นน้าชาลิสาละมั้งครับ”
ธาวิตหยุดพูดไปชั่วอึดใจ ขณะที่ชาลิสายิ้มเฝื่อนๆ กับคำตอบของธาวิต สองตาเหม่อลอยอยู่ครู่หนึ่งแล้วเอ่ยทวนสรรพนามที่เด็กแฝดทั้งสอง และธาวิตเรียกกันไปมา ‘ลูก ปะป๊า หม่ามี้’
“อ้อ...แต่ปะป๊าไม่ได้เป็นคนเชิญน้าชาลิสามารบกวนเวลาทานข้าวของพวกเรานะครับ...”
เขาไม่ชอบที่ชาลิสาชอบพูดจาดูหมิ่นคนอื่น จึงโต้ตอบไปอย่างนั้น
อลินเหลือบสายตาขึ้นเล็กน้อยมองคนหน้าหล่อ ที่เมื่อตอบคำถามบุตรชา
