ธาวิตนั่งอยู่บนโซฟา สายตามองเลือดที่กำลังซึมไหลลงมาเปรอะเปื้อนท่อนแขนล่ำ ลามมาถึงเสื้อที่สวมใส่ เขาไม่รู้สึกเจ็บแผลสักนิด แต่เจ็บใจที่ไม่ได้กระทืบไอ้หน้าจืดนั่นให้จมผืนทราย ด้วยติดตรงที่มีเด็กๆ อยู่ตรงนั้น ชายหนุ่มจึงไม่อยากดูเป็นคนเลวร้าย ป่าเถื่อน ในสายตาของเด็กแฝด แล้วก็ไม่อยากสะกิดแผลเก่าของอลินด้วย
หลังจากอลินพาเด็กๆ ไปฝากให้สุดากับอิงอรช่วยดูแลแล้ว ร่างสวยก็เดินเข้ามาเงียบๆ และเมื่อเห็นแผลของเขาแล้วจรรยาบรรณแพทย์ทำให้เธอไม่สามารถดูดายได้จึงต้องเอ่ยปาก
“เดี๋ยวฉันจะทำแผลให้นะคะ เลือดคุณไหลไม่หยุดเลย”
หญิงสาวมองเลือดสีเข้มที่ไหลออกมาเป็นทางยาว แล้ววางกระเป๋าปฐมพยาบาลที่พกติดรถเอาไว้เสมอลงข้างตัว จากนั้นก็เริ่มทำแผลให้เขาอย่างชำนาญ ใช้เวลาไม่ถึงสิบนาทีก็เสร็จ
ดวงตาคมจ้องมองคนทำแผลที่มือเบายิ่งกว่าพยาบาล สัมผัสได้ว่าเธอดูเป็นห่วงเป็นใยเขาก็อดอมยิ้มไม่ได้ และทั้งที่รู้แก่ใจก็ไม่วายถาม
