วันนี้ไม่เห็นค่า..วันหน้าไม่รักแล้วนะ

“หนาวไม่ต้องกลัวนะ..พี่จะดูแลหนาวเอง” เด็กชายเอ่ยปลอบใจเด็กหญิงตัวน้อยที่กำลังร้องไห้เสียใจที่ต้องสูญเสียพ่อกับแม่ไปเพราะอุบัติเหตุ “ฮึก..ฮึก..พี่น่านอย่าทิ้งหนาวนะ พี่น่านสัญญากับหนาวได้มั้ย?” เด็กหญิงสะอื้นไห้คุยกับพี่ชายข้างบ้านที่เป็นเพื่อนเล่นกันมาตั้งแต่เธอจำความได้ “ได้ พี่สัญญา” เด็กชายพูดพร้อมกับยกมือขึ้นเกี่ยวก้อยให้คำมั่นสัญญาว่าจะไม่มีวันทิ้งน้องสาวคนนี้อย่างแน่นอน เด็กชายน่านฟ้า อายุสิบสี่ปี เด็กที่กำลังเติบโตเป็นหนุ่มหล่อ เขาทำตัวเป็นพี่ชายที่รักและห่วงใยน้องสาวข้างบ้านที่เป็นบ้านสวนของคุณตาอานนท์ เขามักจะมาเยี่ยมคุณตาทุกเสาร์อาทิตย์หรือช่วงปิดเทอม เด็กหญิงลมหนาว ในวัยสิบปี เด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักเหมือนตุ๊กตา เด็กหญิงที่ตามติดพี่ชายข้างบ้านทุกครั้งที่พี่ชายมาเยี่ยมคุณตาของเขา เด็กหญิงตัวน้อยต้องกลายเป็นเด็กกำพร้าเพราะพ่อกับแม่เสียชีวิตจากอุบัติเหตุ แต่โชคดีที่ยังมีคุณตาวีระชัยคอยดูแล เนื่องจากคุณตาสงสารหลานจึงเลี้ยงดูแบบตามใจ อยากได้อะไรก็หาให้ทุกอย่าง ส่งผลให้เด็กหญิงลมหนาวมีนิสัยที่เปลี่ยนไป จากเด็กที่กิริยามารยาทเรียบร้อย น่ารัก กลายเป็นเด็กดื้อรั้น เอาแต่ใจ และนั่นคือสาเหตุที่พี่ชายข้างบ้านอย่างน่านฟ้าเริ่มจะเอือมระอา และไม่ไหวกับพฤติกรรมของเด็กหญิงลมหนาว ทำให้ความสัมพันธ์ในวัยเด็กของทั้งสองเริ่มห่างเหิน แต่กระนั้นเด็กหญิงลมหนาวก็ยังยึดมั่นในคำสัญญาที่น่านฟ้าเคยให้ไว้ เด็กหญิงจึงตามติดน่านฟ้าทุกครั้งที่เขามาบ้านคุณตาอานนท์ แม้น่านฟ้าจะรู้สึกรำคาญ ไม่คุยด้วย ไม่เล่นด้วย ไม่สนใจ แต่เด็กหญิงก็ไม่เคยละความพยายามที่จะใกล้ชิดเด็กหนุ่ม ความน่ารักของเด็กหญิงลมหนาวยิ่งนานวันก็ยิ่งเลือนหายไป “เมื่อไหร่หนาวจะเลิกตามพี่สักที มันน่ารำคาญมากรู้มั้ย?” น่านฟ้าตะคอกเสียงดังใส่เด็กหญิงตัวน้อยที่เดินตามหลังเขามาติดๆ “พี่น่านจะรำคาญหนาวก็แล้วแต่พี่เลย เพราะถึงยังไงหนาวก็จะตามพี่อยู่แบบนี้แหละ” เด็กหญิงตอบออกไปพร้อมกับยิ้มจนเห็นฟันเล็กขาวเรียงสวย “พี่น่านสัญญากับหนาวแล้วนะว่าจะไม่ทิ้งหนาวอ่ะ พี่น่านจะผิดสัญญาเหรอ” เด็กหญิงทวงถามสัญญาที่เด็กหนุ่มเคยให้ไว้ “สัญญาบ้าบออะไร ถ้าหนาวยังเอาแต่ใจ ทำตัวน่าเบื่อ น่ารำคาญแบบนี้พี่จะไม่มาที่นี่อีก” เด็กหนุ่มพูดออกไปด้วยความโมโห “ฮือ..ฮืออ พี่น่านใจร้าย พี่น่านผิดสัญญา ฮือ..ฮือ” เด็กหญิงยืนร้องไห้น้ำตาไหลพราก น่านฟ้าเห็นเด็กหญิงร้องไห้แบบนั้น เขายิ่งหงุดหงิดเข้าไปใหญ่ เขาถอนหายใจแรงๆ ก่อนจะเดินจากไป ทิ้งให้เด็กหญิงตัวน้อยยืนร้องไห้อยู่ตรงนั้นโดยไม่หันมามองเลยสักนิด หลังจากวันนั้น น่านฟ้าก็ไม่มาบ้านคุณตาอานนท์อีกเลย ส่วนเด็กหญิงลมหนาวก็ยังตั้งหน้าตั้งตาเฝ้ารอน่านฟ้าอยู่ทุกวัน เด็กหญิงรออย่างมีความหวังว่าสักวันพี่ชายข้างบ้านจะกลับมาหาเธอ จนกระทั่งวันเวลาผ่านไปเจ็ดปี น่านฟ้าเรียนมหาวิทยาลัยปีสี่ เป็นมหาวิทยาลัยชื่อดังในกรุงเทพฯ ในขณะที่ลมหนาวกำลังเรียนอยู่มัธยมศึกษาปีที่หก ซึ่งเป็นโรงเรียนหญิงประจำจังหวัด แม้เวลาจะผ่านมานานแค่ไหน ลมหนาวก็ไม่เคยลืมน่านฟ้าเลย หญิงสาวปักใจรักชายหนุ่มตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้..รู้แต่ว่ามันเป็นความรักความผูกพันที่มีมาตั้งแต่เด็กๆ ทุกวันนี้หญิงสาวก็ยังคงรอคอยที่จะได้พบกับชายหนุ่ม ตอนเด็กๆ เธอรู้ตัวดีว่าทำตัวไม่น่ารัก เอาแต่ใจ แต่ตอนนี้เธอเปลี่ยนแปลงตัวเองแล้ว เธอก็ได้แต่หวังว่าสักวันน่านฟ้าจะกลับมาหาเธอ ในที่สุดวันที่ลมหนาวรอคอยก็มาถึง นั่นคือช่วงปิดเทอมใหญ่ น่านฟ้าพาเพื่อนๆ ของเขาทั้งชายและหญิงมาพักที่บ้านสวนของคุณตาอานนท์ ลมหนาวเปิดประตูที่เชื่อมกันระหว่างบ้านของเธอกับบ้านของคุณตาอานนท์ เมื่อก่อนตอนเด็กๆ เธอและน่านฟ้าชอบใช้ประตูนี้ ทันทีที่เธอเดินเข้ามาเธอได้ยินเสียงหัวเราะของชายหญิงดังมาจากหลังบ้าน เธออยากจะเดินเข้าไปหาน่านฟ้าใจจะขาด อยากรู้ว่าชายหนุ่มจะดีใจมั้ยที่ได้พบเธอ แต่หญิงสาวกลับเดินมุ่งหน้าไปยังหน้าบ้านเพื่อไปสวัสดีคุณตาอานนท์ ที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ที่ม้าโยกตัวใหญ่ที่ตั้งอยู่ในสวนหน้าบ้าน “คุณตาคะ สวัสดีค่ะ” ลมหนาวกล่าวทักทายพร้อมกับยกมือไหว้ชายชราตรงหน้า “อ้าว! ลมหนาว ไหว้พระเถอะลูก มาหาตามีอะไรหรือเปล่า” “คือ…เอ่อ คือหนาวรู้ว่าพี่น่านมา หนาวอยากมาหาพี่น่านค่ะ” ลมหนาวตัดสินใจพูดออกไปด้วยน้ำเสียงประหม่า “อ่อ ตาน่านน่าจะอยู่กับเพื่อนๆ เค้าที่สวนหลังบ้านนะ หนาวลองไปดูสิลูก” คุณตาอานนท์เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเอ็นดู ถ้าตอนเด็กๆ หญิงสาวนิสัยเหมือนตอนนี้ก็คงจะดี ที่จริงเขาก็รักและเอ็นดูลมหนาวไม่น้อย ถ้าพ่อกับแม่ไม่เสียชีวิตเสียก่อน ลมหนาวก็น่าจะได้รับการอบรมสั่งสอนที่ดีกว่านี้ ไม่ใช่ว่าวีระชัยจะเลี้ยงดูไม่ดี แต่เลี้ยงดูแบบตามใจจนเกินไป อาจเป็นเพราะว่าหลานสาวกำพร้าพ่อกับแม่ก็เลยอยากจะชดเชยให้ในสิ่งที่หลานสาวอยากได้ “ขอบคุณค่ะ งั้นหนาวไปหาพี่น่านก่อนนะคะ” หญิงสาวเอ่ยขอบคุณพร้อมกับยิ้มอ่อนๆ คุณตาอานนท์พยักหน้าให้หญิงสาวก่อนจะก้มหน้าอ่านหนังสือต่อ ไม่นานนัก ลมหนาวก็เดินไปถึงสวนหลังบ้าน เธอได้ยินเสียงพูดคุยมาแต่ไกล เธอเดินเข้าไปใกล้ๆ กับโต๊ะที่น่านฟ้ากับเพื่อนๆ นั่งกันอยู่ เธอกวาดสายตามองหาน่านฟ้า แต่ก็ไม่พบ ไม่เจอกันแค่เจ็ดปี เธอคิดว่าเธอจำพี่น่านของเธอได้ ในขณะที่เธอกำลังคิด จู่ๆ ก็มีเสียงของผู้ชายคนหนึ่งเอ่ยถามออกมา “เอ่อ..น้องมีอะไรหรือเปล่าครับ” นทีลุกขึ้นจากโต๊ะเอ่ยถามเมื่อเห็นว่ามีสาวสวยยืนอยู่ไม่ไกล ส่งผลให้ทุกคนในกลุ่มหันมามองเธอเป็นตาเดียวกัน “เอ่อ..พี่น่านไปไหนเหรอคะ” ลมหนาวกลั้นใจถามออกไป “อ๋อ มาหาไอ้น่านนี่เอง อ้าว! นู่นไง มันเดินมาพอดี” วายุตอบสาวสวยพร้อมส่งสายตาแพรวพราว คนที่กำลังเดินมาได้ยินชื่อตัวเองจึงถามออกไป “เฮ้ย! มีไรวะ?” “มีสาวสวยมาหามึงอ่ะ” วายุตอบพร้อมกับหันมาส่งยิ้มหวานให้หญิงสาวอีกครั้ง ลมหนาวกำลังรู้สึกไม่มีแรงแม้แต่จะยืน เธอรู้สึกประหม่า ตื่นเต้น จนแทบไม่กล้าหันไปมองชายหนุ่มที่เธอเฝ้ารอ ก่อนจะเอ่ยออกไปด้วยเสียงสั่นๆ “พี่น่าน จำหนาวได้มั้ยคะ? นี่หนาวเอง” เธอเงยหน้าสบตากับชายหนุ่ม น่านฟ้าดูโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาก ตอนเด็กๆ ว่าหล่อแล้ว ตอนนี้เขาดูหล่อมากขึ้นกว่าเดิม แต่สายตาที่เขาจ้องมองเธอก็ยังคงเฉยชาเหมือนเดิม “อ่อ..หนาวเองเหรอ ไม่เจอกันนานสบายดีนะ” ชายหนุ่มแค่นยิ้มออกมา นึกถึงวีรกรรมของยัยเด็กนี่แล้วขนลุก “หนาวสบายดีค่ะ แล้วพี่น่านละคะ” “อืม” น่านฟ้าตอบด้วยน้ำเสียงไม่เต็มใจนัก “ไอ้น่าน มึงไม่คิดจะแนะนำสาวสวยให้พวกกูรู้จักเลยเหรอวะ” นทีเอ่ยถามออกมาเพราะตอนนี้ทุกคนมองไปที่คนสองคนที่กำลังยืนคุยกันรวมถึง เพียงฟ้าและเจนจิรา สองสาวที่เป็นเพื่อนในกลุ่มที่ลุกขึ้นยืนมองหญิงสาวผู้มาเยือนด้วยสายตาแอบอิจฉาในความสวยของหญิงสาว “นี่ลมหนาว บ้านอยู่ข้างบ้านตากูนี่แหละ” น่านฟ้าถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะแนะนำให้เพื่อนรู้จัก “ส่วนนี่เพื่อนพี่ นที วายุ สิงหา เจนจิรา แล้วก็เพียงฟ้า” น่านฟ้าแนะนำเพื่อนทีละคนให้ลมหนาวรู้จัก “สวัสดีค่ะพี่ๆ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ” ลมหนาวยกมือไหว้เพื่อนของชายหนุ่มพร้อมส่งยิ้มหวาน ทว่ายังไม่ทันจะได้พูดอะไรต่อ น่านฟ้าก็ชิงพูดขึ้นมาเสียก่อน “ถ้าหนาวไม่มีอะไรแล้ว พี่ขออยู่กับเพื่อนๆ พี่นะ” ความหมายคือ ถ้าหนาวไม่มีอะไรแล้ว ก็ไปได้แล้ว พี่จะอยู่กับเพื่อน แบบนั้นใช่มั้ย? ใช่ เขาไล่เธอ เขาคงยังไม่หายโกรธเกลียดเธอสินะ.. “อ่อค่ะ..งั้นหนาวไม่รบกวนพี่น่านแล้วค่ะ” เธอเอ่ยออกมาพยายามข่มเสียงไม่ให้สั่น จากนั้นก็หันหลังรีบเดินกลับบ้านอย่างรวดเร็ว “ทำไมมึงไปไล่น้องเค้าแบบนั้นวะ?” วายุเอ่ยถามด้วยความอยากรู้เหตุผล “มึงอย่ารู้เลย กูขี้เกียจเล่า มันยาว” น่านฟ้าตอบออกไป จากนั้นก็ไม่มีใครพูดอะไรเกี่ยวกับลมหนาวอีก หลังจากนั้นพวกเขาก็ดื่มกินกันอย่างสนุกสนาน ส่วนคนที่ถูกไล่ออกมาตอนนี้กำลังนอนร้องไห้อยู่ที่เตียงภายในห้องนอนที่ถูกตกแต่งอย่างน่ารัก มีกรอบรูปของเธอกับน่านฟ้าตอนเด็กๆ วางเรียงกันมากมายหลายรูป และยังมีที่ติดกับผนังอีก ความทรงจำของเธอกับน่านฟ้ามีมากมายเหลือเกิน แต่น่านฟ้าคงลืมไปหมดแล้ว ตอนนี้เธอคงไม่มีความสำคัญต่อชายหนุ่มอีกแล้ว ลมหนาวนอนร้องไห้จนหลับไปทั้งน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม