วันนี้ไม่เห็นค่า..วันหน้าไม่รักแล้วนะ

บทที่ 7

ระหว่างทางกลับบ้านต้องผ่านเส้นทางที่ไม่ค่อยมีรถสัญจร มีต้นไม้น้อยใหญ่อยู่เต็มสองข้างทาง ถนนเส้นนี้เรียกได้ว่าเปลี่ยวและน่ากลัวไม่ว่าจะเป็นคนหรือสิ่งลี้ลับที่มองไม่เห็น ลมหนาวที่รู้จักเส้นทางนี้ดีว่าเป็นอย่างไร เธอรีบหันไปหาชายหนุ่มที่ยังขับรถแบบชิวๆ

“พี่น่าน..ถนนเส้นนี้น่ากลัว พี่น่านขับไวๆ ได้มั้ย?” หญิงสาวบอกออกไปพร้อมกับสีหน้าวิตกกังวล

“ได้สิ เอ๊ะ!! ข้างหน้าน่าจะมีอุบัติเหตุนะ..เราจอดดูหน่อยมั้ย?”

“อย่าเลย..พี่น่าน หนาวว่ามันน่ากลัวอ่ะ” หญิงสาวห้ามพร้อมกับยกแขนทั้งสองข้างขึ้นมากอดอก ร่างบางตัวสั่นเล็กน้อยเพราะความกลัว

“แต่พี่ว่าจอดดูหน่อยเถอะเผื่อเค้าต้องการความช่วยเหลือ หนาวก็เห็นว่าแถวนี้แทบจะไม่มีรถผ่านเลย หนาวไม่สงสารเค้าเหรอ” ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเหมือนเป็นห่วงเป็นใยคนอื่น

“งั้นก็แล้วแต่พี่น่านเลยค่ะ” สิ้นเสียงของหญิงสาว น่านฟ้าก็ขับไปจอดใกล้บริเวณที่มีรถมอเตอร์ไซค์ของวัยรุ่นล้มอยู่ข้างทางและมีวัยรุ่นชายสองคนนอนร้องครวญครางอยู่ เขาปลดสายคาดเบลล์และกำลังจะเปิดประตูลงจากรถ

“หนาวรอพี่อยู่นี่แหละ..ไม่ต้องลงไป” เขาหันมาสั่ง ก่อนจะลงจากรถแล้วเดินไปหากลุ่มวัยรุ่น

ลมหนาวมองไปที่คู่หมั้นหนุ่มตลอดเวลา เธอเห็นเขาคุยกับวัยรุ่นสองคนนั้น ทันใดนั้นเอง วัยรุ่นสองคนนั้นก็ลุกขึ้นไม่มีท่าทีเจ็บปวดเหมือนก่อนหน้านี้ หนึ่งในนั้นควักมีดออกมาจากเอวแล้วหันปลายมีดไปที่น่านฟ้า เธอตกใจกับภาพที่เห็น ด้วยความเป็นห่วงชายหนุ่ม เธอรีบลงจากรถและวิ่งไปหาเขาทันที

“นี่..หยุดนะ! พวกแกจะทำอะไร” หญิงสาวตะโกนถามออกไป

“โอ้โห! มีสาวสวยมาด้วยก็ไม่บอก” วัยรุ่นคนหนึ่งเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูน่ากลัว

“อย่ายุ่งกับเธอ..พวกแกต้องการอะไร เงินใช่มั้ย?” น่านฟ้าถามออกไปด้วยสีหน้าที่เป็นห่วงคู่หมั้นสาว

“ใช่ พวกเราต้องการเงิน แล้วก็คนสวยคนนี้ด้วย” วัยรุ่นคนเดิมตอบกลับพร้อมกับหัวเราะออกมา

“ฉันจะให้เงินพวกแก..แต่อย่าทำอะไรผู้หญิง” ชายหนุ่มต่อรอง

“กูไม่ทำผู้หญิงก็ได้..งั้นพวกกูทำมึงก่อนแล้วกัน” พูดจบวัยรุ่นทั้งสองคนก็เข้ามารุมต่อยชายหนุ่ม ลมหนาวที่เห็นว่าคู่หมั้นหนุ่มถูกทำร้ายจึงเข้าไปช่วยเหลือ เธอผลักวัยรุ่นคนหนึ่งออกด้วยเเรงที่มีอย่างสุดกำลังจนชายคนนั้นกระเด็นออกไป

“แรงเยอะดีนี่..คนสวย” สิ้นเสียงวัยรุ่นคนนั้นก็เดินตรงมาหาหญิงสาว มันดึงแขนของเธอกระชากเข้าไปแล้วใช้แขนข้างเดิมล็อกคอของหญิงสาวไว้ ส่วนมืออีกข้างก็ยกมีดขึ้นมาจ่อใกล้ๆคอหญิงสาว

น่านฟ้าเห็นดังนั้นจึงต่อยวัยรุ่นอีกคนจนล้มคว่ำแล้วรีบวิ่งเข้าใส่คนที่มันกำลังจับตัวลมหนาวไว้

“หยุด! ถ้าไม่หยุดกูแทงอีนี่แน่” น่านฟ้าที่กำลังวิ่งเข้ามาเพื่อจะช่วยคู่หมั้นสาว หยุดชะงัก ไม่กล้าเข้าไปใกล้เพราะกลัวว่ามันจะทำร้ายคู่หมั้นสาว

“พี่น่าน..พี่น่านช่วยหนาวด้วย” หญิงสาวร้องด้วยความหวาดกลัว

“ไม่มีใครช่วยได้หรอก..คนสวย ยังไงวันนี้คนสวยก็ต้องได้ผัวสักสี่ห้าคน เฮ้ย!! พวกมึงออกมาได้ละ” พูดจบจู่ๆ ก็มีวัยรุ่นอีกสามคนโผล่มาจากป่าข้างทาง

“ไม่!! ปล่อยนะ ปล่อย พี่น่านช่วยหนาวด้วย” ในขณะที่น่านฟ้านั้นถูกพวกวัยรุ่นสองคนล็อกตัวไว้

“หนาว..ไม่ต้องกลัวนะ พี่จะต้องช่วยหนาวให้ได้” ชายหนุ่มเอ่ยออกไป ในขณะที่พวกวัยรุ่นอีกสามคนช่วยกันจับตัวหญิงสาวเข้าป่าข้างทาง

“ไม่..ปล่อยฉันนะ บอกให้ปล่อย พี่น่านช่วยด้วย!!” เธอร้องตะโกนออกไปสุดเสียง เธอพยายามดิ้นหนีจากการถูกจับตัว เธอหันไปมองน่านฟ้า ที่ตอนนี้เขาแค่ยืนดูเธอถูกจับตัวไป โดยที่เขาไม่ช่วยเธอเลย ทั้งๆ ที่เขาตัวใหญ่กว่าพวกวัยรุ่นพวกนี้ด้วยซ้ำ เธอเชื่อว่าเขาสามารถจัดการพวกนี้ได้แต่ทำไมเขาไม่ทำ หรือไม่พยายามหาทางช่วยเธอเลย

“ไม่มีใครช่วยเธอหรอก..คนสวย” หนึ่งในนั้นพูดออกมาพร้อมกับหัวเราะสะใจ

“ไม่ ไม่ กรี๊ด!!” สิ้นเสียงร้องของหญิงสาวก็เป็นลมล้มพับไป จากนั้นหญิงสาวก็ไม่รู้เลยว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับตัวเองบ้าง

“อย่า! อย่าเข้ามานะ..ออกไป! ออกไป! อย่า!!”

ร่างบางสะดุ้งลืมตาตื่นจากความฝันที่เธอรู้สึกเหมือนว่ามันเป็นความจริง หญิงสาวลุกขึ้นนั่งเหงื่อไหลท่วมตัว เธอมองไปรอบๆ นี่มันห้องของพี่น่าน ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ ในขณะที่เธอกำลังนึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ น่านฟ้าที่ได้ยินเสียงร้องของหญิงสาวก็สะดุ้งตื่นขึ้นมา เขานอนอยู่ที่โซฟาตัวยาวที่ตั้งอยู่ในห้องนอน

“ตื่นละเหรอ..” ชายหนุ่มเอ่ยถาม

“พี่น่าน ทำไมหนาวถึงมาอยู่ที่นี่ แล้วไอ้พวกนั้นล่ะ?” หญิงสาวเอ่ยถามด้วยความสงสัยว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

“หึ!! พวกไหนล่ะ..พวกผัวเธอน่ะเหรอ?” ชายหนุ่มแสยะยิ้มถามด้วยความยียวน

“พี่น่าน!!” หญิงสาวร้องเรียกชื่อเขาออกมา เธอทบทวนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมดตั้งแต่แรก น่านฟ้าชวนเธอไปเที่ยวตลาดน้ำ พูดดีด้วย ทำดีด้วยสารพัด รวมถึงเหตุการณ์ที่ไปเจอพวกวัยรุ่นพวกนั้น

“อย่าบอกนะว่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดเป็นแผนของพี่น่าน” เธอนึกสงสัยอยู่ว่าทำไมน่านฟ้าถึงไม่ช่วยเธอ

“ก็เห็นเธออยากมีผัวจนตัวสั่น..มีผัวเพิ่มอีกสักสี่ห้าคนคงไม่เป็นไรมั้ง?” คำพูดของชายหนุ่มตอกย้ำความเจ็บปวดให้แก่หญิงสาวยิ่งนัก นี่เขากล้าทำถึงขนาดนี้เลยหรอ เขาใจร้ายกับเธอได้ขนาดนี้เลยหรือ..

“พี่ทำแบบนี้กับหนาวได้ยังไง? เลว..พี่เลวมากๆ พี่ยังเป็นคนอยู่มั้ย?” เธอสะอื้นไห้ถามออกไป เธอโกรธจนตัวสั่น น้ำตาไหลออกมาไม่ขาดสาย

“ฉันเลวได้มากกว่านี้อีก บอกแล้วไงว่าฉันจะทำทุกอย่างให้เธอขอถอนหมั้นกับฉัน”

“งั้นพี่ก็ทำสำเร็จแล้วล่ะ..หนาวขอถอนหมั้นพี่” พูดจบหญิงสาวก็ถอดแหวนที่สวมอยู่บนนิ้วนางข้างซ้าย เธอปามันใส่ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้า เขาคืออดีตคู่หมั้นนับจากวินาทีนี้เป็นต้นไป

“หนาวเกลียดพี่..ชาตินี้เราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก” พูดจบหญิงสาวก็ลุกจากเตียงแล้วรีบเดินไปยังประตู

“ก็ดี..จำคำพูดเธอไว้ให้ดีละกัน อ้อ..แล้วจะบอกพวกผู้ใหญ่ว่ายังไง?”

“พี่ไม่ต้องห่วง เรื่องนั้นเดี๋ยวหนาวจัดการเอง” สิ้นเสียงหญิงสาวก็เดินออกไปจากห้อง เธอต้องรีบไปจากที่นี่ ไปจากคนเลวๆ คนนี้ สักวันเธอจะเลิกรักคนเลวๆ คนนี้ให้ได้ เธอสัญญากับตัวเอง

หนาวเกลียดพี่ เกลียดหรอ เขาไม่คิดว่าจะได้ยินคำนี้ออกมาจากปากของหญิงสาว คนที่รักและเทิดทูนเขามาตั้งแต่เด็กๆ เธอพูดออกมาพร้อมกับมองเขาด้วยสายตาที่มีแต่ความผิดหวังเสียใจ พอเขาได้ยินคำนี้จากเธอซึ่งมันเป็นคำที่เขามักจะพูดกับเธอมาตลอด เขารู้สึกโหวงเหวงในหัวใจ เขาต้องดีใจสิ! ที่ต่อไปนี้จะไม่มีหญิงสาวมาวุ่นวายในชีวิตของเขา ไม่มีคู่หมั้น ไม่มีการแต่งงานเกิดขึ้น มันเป็นสิ่งที่เขาต้องการ ใช่! เขาต้องการแบบนั้น..