เยี่ยนอิงมองใบหน้าหลิวเพ่ยหมินที่สำนึกผิดอย่างเรียบเฉย เขาเดินมาหยุดตรงหน้าของนาง พร้อมทั้งคุกเข่าลง แต่ก็ถูกเยี่ยนอิงดึงรั้งเอาไว้เสียก่อน
“ข้าเอง” หมานจื้อจ้านดึงมือของเยี่ยนอิงออก ก่อนจะประคองสหายให้ลุกขึ้น
“หากเจ้าอยากรู้เรื่องราวทั้งหมด ข้ายินดีที่จะเล่าให้เจ้าฟัง”
“หากท่านลำบากใจ ข้าไม่จำเป็นต้องรู้ก็ได้ มันผ่านมานานแล้วและมารดาข้าก็ไม่มีชีวิตอยู่แล้ว ปล่อยให้มันเน่าตายไปในท้องผู้ที่รู้เรื่องก็ได้เจ้าค่ะ”
“แต่ข้าอยากเล่า” เยี่ยนอิงกลอกตาอย่างเบื่อหน่าย อยากเล่าแล้วจะมาถามนางทำไม ว่าอยากรู้หรือไม่ ก็เล่ามาเลยให้มันจบๆ
“เจ้าค่ะ”
“ยังจำเป็นต้องมีข้าหรือไม่” เสี่ยวไป๋เอ่ยถามออกมา
การพูดขึ้นมาของมัน ทำให้หลิวเพ่ยหมินที่ไม่รู้ว่าเสี่ยวไป๋พูดได้มาก่อน ก็กระโดดถอยหลังไปเสียห่างตั้งหลายก้าว
“มะ มันพูดได้” เขาชี้นิ้วที่สั่นเทามาทางเสี่ยวไป๋
“อ้อ...ข้าลืมตัว” มันกลับไปนอนหมอบเช่นเดิม ร
