เสี่ยวไป๋ลุกขึ้นยืนจ้องมองอย่างนิ่งเงียบ เพื่อรอดูว่าหมานจื้อจ้านจะใช้วิธีใด เพื่อทำลายค่ายกล หลิวเพ่ยหมินที่อยู่ในกระโจมออกมายืนมองนิ่งเช่นคนอื่น
เยี่ยนอิงเม้มปากแน่น เมื่อตัวถ้ำเริ่มจะสั่นราวกับว่าอีกไม่นานจะพังลงมา นางเอาแต่ครุ่นคิดว่าหากถ้ำพังลงมา ตัวนางจะใช้พลังปราณปกป้องตัวนางเอาไว้ หรือว่าปล่อยให้บาดเจ็บสักเล็กน้อยแล้วค่อยไปแช่น้ำในมิติดี
ครืด ครืด เสียงก้อนหินภายในถ้ำแตก หลุดร่วงลงมาด้านล่าง เยี่ยนอิงกำลังคิดจะเข้าไปหลบตัวอยู่ภายในมิติก่อน อย่างไรหมานจื้อจ้านก็คงไม่มีสมาธิแบ่งมาสนใจเรื่องของนางเป็นแน่
แต่แล้ว มือหนาอีกข้างของหมานจื้อจ้านก็รั้งตัวของเยี่ยนอิงเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของเขา
“เจ้าไม่ต้องกลัว ข้าไม่มีทางปล่อยให้เจ้าเป็นอันตราย” เขากระซิบบอกความกับนาง
เยี่ยนอิงถูกหมานจื้อจ้านกอดไว้แน่น เขาใช้พลังปราณคลุมร่างของทั้งคู่ไว้เพื่อไม่ให้หินที่ร่วงหล่นลงมาถูกตัวจนได้รับบาดเจ็บ
