เมื่อเดินไปถึงก็เห็นร่างที่เปลือยเปล่าของหมานจื้อจ้าน ตัวอยู่ภายในน้ำ แต่ศีรษะของเขานอนเงยอยู่กับโขดหินข้างบ่อน้ำ
เยี่ยนอิงเดินเข้าไปนั่งลงใกล้ ก่อนจะตบไปที่หน้าของเขาเพื่อเรียกสติ
“ท่านแม่ทัพ ท่านหลับไม่ได้ ตื่นเร็วเข้า” เมื่อตบเบาๆ แล้วยังไม่รู้สึกตัว เยี่ยนอิงจึงใช้กำลังเพิ่มขึ้น
“ท่านแม่ทัพ ได้ยินเสียงข้าหรือไม่” เยี่ยนอิงกำลังคิดว่าหรือควรตบไปที่บ้องหูของเขาแทน
แต่ตอนที่มือน้อยๆ ของเยี่ยนอิงกำลังจะตบลงไป หมานจื้อจ้านก็คว้าข้อมือของเยี่ยนอิงเอาไว้เสียก่อน
“พอแล้ว เจ้าช่างมือหนักนัก” เขาบีบมือของนางไว้เบาๆ เมื่อความเจ็บปวดไปทั่วร่างกายเริ่มกลับมาอีกครั้ง
“ก็ท่านไม่ตอบ ข้าก็กลัวว่าท่านจะตายอยู่ในน้ำอย่างไรเล่า” นางดึงมือออก
“ข้ากำลังเดินลมปราณอยู่ จึงไม่ได้ตอบรับเสียงของเจ้า” เขาเอ่ยเสียงลอดไรฟันออกมา
หมานจื้อจ้านจำคำสอนของท่านอาจารย์ได้ เขาถูกฝึกให้เดินลมปราณมาตั้งแต่อายุได้แปดห
