ของที่อยู่ในซอง
1780 คำ
ออกจากบริษัทปฐพีก็รับขับรถตรงมายังบ้านคุณเอกภพด้วยความเป็นห่วง เพราะตอนที่เจอคุณเอกภพที่บริษัทสีหน้าของเขาดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่
“คุณป้าครับ คุณลุงเป็นยังไงบ้าง”
“ไม่เป็นไรแล้ว หมอบอกว่าแค่พักผ่อนน้อยตอนนี้ก็นอนพักอยู่ข้างบน”
“ช่วงนี้ท่านมีเรื่องเครียดอะไรหรือเปล่าครับ”
“ก็คงจะเรื่องยัยแอลนั่นแหละ ช่วงแรกแกเที่ยวทุกคืนท่านก็เลยนอนไม่ค่อยหลับ นี่ขนาดยังไม่รู้เรื่องที่ยัยแอลตบตีกับคนอื่นจนขึ้นโรงพักนะ ถ้ารู้คงเครียดขึ้นกว่าเดิม
“คืนนี้เธอก็นัดออกไปกับเพื่อนกลุ่มเดิมอีก” ปฐพีไม่อยากช่วยเธอปิดบังเพราะเพื่อนของเธอกลุ่มนี้ไม่น่าคบเท่าไหร่ แต่เขาก็ห้ามเธอไม่ได้ ก็คงจะมีแต่คุณแอนเดรียเท่านั้นที่จะพูดกับเอลินอร์
“ตายละ เดี๋ยวก็ได้ไปมีเรื่องกับคนอื่นอีก ดินได้ห้ามเธอหรือเปล่า”
“ห้ามแล้วครับ แต่คุณหนูบอกว่าจะไปเจอครั้งสุดท้ายแล้วจะไม่ไปเจออีก ผมไม่รู้จะพูดยังไงก็เลยบอกไปว่าผมจะมารับและมาส่งเธอที่บ้านเอง”
“ป้าได้ยินแบบนี้ค่อยโล่งใจหน่อย แต่ดินต้องดูแลยัยแอลดีๆ นะ ป้ากลัวจะไม่เรื่องกับใครเขาอีก”
“ผมคิดว่าเธอคงเข็ดแล้วล่ะครับ”
“ป้าใจคอไม่ดีเลย”
“ไม่ต้องห่วงหรอกครับผมจะไม่ให้เธอทำเรื่องแบบนั้นอีกแน่นอน” ปฐพีรีบรับปากถึงแม้เขาเองก็ยังกังวลอยู่ก็ตาม
“ขอบใจนะดิน เย็นนี้อยู่ทานข้าวที่บ้านด้วยกันนะ”
“เย็นนี้ผมคงอยู่ทานข้าวด้วยไม่ได้ครับ ผมมีนัดคุยกับเพื่อนนิดหน่อย”
“แล้วจะว่างมารับยัยแอลเหรอ”
“คิดว่าน่าจะคุยเสร็จก่อนคุณหนูออกไปเที่ยวครับ”
ปฐพีอยู่คุยอีกไม่นานก็ขอตัวกลับบริษัทเพราะกลัวว่าถ้าไปถึงช้าคุณหนูจะก่อเรื่องปวดหัวให้กับคุณแขไข
22.30 น. ผับหรูแห่งหนึ่ง
“แอลทางนี้จ้ะ”
เอลินอร์หันไปตามเสียงเรียก พอเห็นว่าตอนนี้เพื่อนทั้งสองคนของกำลังยืนโบกมือให้ก็รีบตรงไปเข้าไปหาทันที จากนั้นเธอก็เดินตามเพื่อนขึ้นไปนั่งชั้นสองก่อนจะเริ่มคุยกัน
“เรานึกว่าแอลจะไม่ออกมาเที่ยวกับพวกเราอีกแล้ว”
“ตอนนี้เราต้องฝึกงานน่ะ ก็เลยเที่ยวได้แค่คืนวันศุกร์”
“เราขอโทษนะที่คืนนั้นเรารีบกลับก่อน เราโดนพ่อดุจนหูชาคิดอะไรไม่ออกเลย” การ์ตูนรีบแก้ตัว
“เราก็เหมือนกัน แม่ดุจนมึนไปหมด แต่พอแม่เลิกบ่นเราก็รีบโทรหาแอลเลยนะ โทรจนสายตัดแต่ก็ไม่มีคนรับ”
“อ๋อ เราลืมกระเป๋าไว้ในรถนายดินน่ะ”
“ใครคือนายดิน” เพลงถามต่อ
“ลูกน้องของพ่อ พอดีเราให้เขามาประกันตัวแล้วเผลอลืมกระเป๋าไว้ที่เขา”
“แล้ววันนี้จะมาไหม”
“มาส่งแล้วก็กลับไปแล้ว เพลงมีอะไรกับจะมาหรือเปล่า”
“เปล่าหรอกจ้ะ”
“เราลืมของไว้ในกระเป๋าแอล แอลเห็นบ้างไหม” การ์ตูนรีบทวงถาม เพราะของที่ว่านั้นเธอต้องเอาไปส่งให้กับใครอีกคน ซึ่งตอนนี้เขากำลังจะตามมาเอาคืนที่นี่
“แต่เราดูแล้วนะไม่เห็นมีอะไรเลย”
“นายดินเป็นคนเอาไปหรือเปล่า ไม่รู้ว่าเขาไว้ใจได้แค่ไหน” การ์ตูนเริ่มใจคอไม่ดีเพราะถ้าคนอื่นเอาไปก็กลัวจะตามกลับคืนมายาก
“เขาจะทำอย่างนั้นทำไม ว่าแต่การ์ตูนลืมอะไรไว้ในกระเป๋าเราแล้วเอาไปใส่ไว้ตอนไหน” เอลินอร์เริ่มสงสัย
“แอลไม่ต้องสนใจหรอกว่าเราเอาไปใส่ตอนไหน ตอนนี้เราแค่อยากได้ของเราคืน”
“แต่เราไม่เห็นจริงๆ นะ ถ้าไม่เชื่อจะเปิดดูก็ได้” เธอไม่คิดว่าปฐพีจะเป็นคนเอาของที่ว่านั้นไป
“ลองโทรถามนายดินสิ บางที่เขาจะเห็นแล้วหยิบไปก็ได้”
เอลินอร์โทรถามปฐพีแต่ชายหนุ่มกลับไม่ยอมรับสาย เธอรอจนสายตัดเข้าระบบฝากข้อความถึงสองรอบก็เริ่มจะโมโห
“เขาไม่รับ ว่าแต่ของอะไร เดี๋ยวเราซื้อให้ใหม่ก็ได้”
“มันไม่ได้ซื้อกันง่ายๆ นะแอลกว่าเราจะได้มามันก็ยาก”
“ก็บอกมาสิว่ามันคืออะไร เผื่อเราจะช่วยหาซื้อให้” เอลินอร์ชักจะเริ่มมีอารมณ์เพราะเพื่อนสองคนไม่ยอมบอกสักทีว่าของนั้นคืออะไร
ระหว่างที่กำลังคุยกันอยู่นั้นก็มีผู้ชายหลายเดินเข้ามา คนหนึ่งนั่งยังโซฟาอีกตัวที่ว่างอยู่ ส่วนอีกสองคนยืนอยู่ไม่ห่าง
“จะเสียเวลาทำไม่ ค้นกระเป๋ามันเลยสิ” ชายคนที่ยืนอยู่ออกคำสั่งจากนั้นเขาก็คว้ากระเป๋าของเอลินอร์แล้วเทของทุกอย่างออกจนกระจายไปทั่ว
“นี่ พวกแกทำอะไร เอากระเป๋าฉันไปเทแบบนั้นได้ยังไงเสียมารยาทมาก”
“อย่ามาทำปากเก่งบอกมาว่าเอาของไปไว้ที่ไหน”
“ของอะไรฉันไม่รู้เรื่อง เพลง การ์ตูน นี่พวกเธอจะไปพูดอะไรหน่อยเหรอ”
“ใจเย็นๆ แอล ดื่มน้ำแล้วค่อยคุยกันต่อ”
การ์ตูนส่งแก้วน้ำส้มให้กับเพื่อน เอลินอร์ยกจิบเพียงนิดเพราะเธอไม่มีอารมณ์จะมาดื่มน้ำส้มในเวลาแบบนี้
“เราพูดในสิ่งที่ควรพูดไปแล้ว เราช่วยได้แต่นี้” เพลงมองหน้าหญิงสาวแล้วพูดด้วยเสียที่ฟังดูเย็นชา
“หมายความว่ายังไง”
“มันเกี่ยวกับของในกระเป๋า”
“เราก็บอกแล้วว่าไม่เห็น มันสำคัญขนาดไหนเชียว บอกมาสิว่าราคาเท่าไหร่ เราจ่ายให้ก็ได้”
“ฉันเปลี่ยนใจล่ะ ถ้าอยากให้เรื่องนี้จบเธอต้องไปนอนกับฉันหนึ่งคืน”
“จะบ้าเหรอ ใครจะไปนอนกับนายกัน”
“เอาน่าแค่คืนเดียว” ชายที่นั่งอยู่บนโซฟาย้ายมานั่งข้างๆ เอลินอร์ก่อนจะตวัดแขนข้างหนึ่งลงบนไหล่และดึงเธอเข้าจนชิด
“นี่ นายปล่อยนะ”
“หวงตัวซะด้วย พยศแบบนี้ล่ะที่ฉันชอบ”
“ชอบบ้าชอบบออะไรฉันบอกให้ปล่อย ถ้างั้นฉันจะตะโกนให้คนช่วยนะ”
“คิดว่าในที่แบบนี้จะมีใครมาช่วยเหรอ เราไปสนุกกันดีกว่าน่า ถ้าเธอยอมฉันจะลืมเรื่องของทั้งหมดนั่น”
“ถ้าเดาไม่ผิดฉันว่าของที่พวกนายพูดถึงคงจะเป็นของไม่ดีล่ะสิ แต่ฉันก็บอกแล้วไงว่าฉันไม่เห็น” เอลินอร์ปฏิเสธเสียงแข็ง
“เอาน่าฉันสัญญาว่าจะไม่พูดถึงมันอีก เพราะเรื่องที่ฉันสนใจตอนนี้ก็คือเธอต่างหากล่ะ”
“แต่ฉันไม่สนใจคุณ เพราะฉะนั้นปล่อยมืออกจากฉันได้แล้วฉันจะกลับ” เอลินอร์สะบัดมือของเขาออกจากบ่าจากนั้นก็ลุกขึ้นเตรียมตัวจะกลับ
“เธอจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น” เขาพูดจบลูกน้องทั้งสองคนก็เข้ามาดึงรวบแขนเธอไขว้ไว้ข้างหลัง
“ปล่อยนะ ฉันบอกให้ปล่อย เพลง การ์ตูนเธอไม่คิดจะช่วยฉันเลยเหรอ”
เพื่อทั้งสองคนของเอลินอร์ได้แน่นั่งนิ่งไม่ทุกข์ร้อนอะไรสักนิด เอลินอร์ทั้งดิ้นทั้งตะโกนแต่เสียงเพลงก็ดังจนคนอื่นไม่ได้ยิน
หญิงสาวถูกลากตัวออกมาจากโซฟาและตรงไปยังห้องหนึ่งที่อยู่ถัดออกไปอีกไม่ไกล แต่ยังไม่ทันจะได้เข้าห้องก็มีเสียงเอะอะโวยวายดังมาจากทางด้านล่างแล้วความวุ่นวายก็ตามมา ทุกคนต่างพากันวิ่งหนีกันวิ่ง เสียงตะโกนว่าตำรวจมาดังไปทั่วผับ
เอลินอร์ถูกชายพวกนั้นลากมาทางด้านล่างอย่างทุลักทุเลเพราะหญิงสาวพยายามจะเดินไปทางที่ตำรวจยืนอยู่ เธอพยายามตะโกนแข่งกับเสียงผู้คนและเสียงตำรวจที่กำลังบอกให้ทุกคนอยู่ในความสงบ ชายคนที่จับแขนเธอยู่เห็นท่าไม่ค่อยดีจึงรีบปล่อยเธอไปเพราะกลัวว่าตำรวจจะเห็น หญิงสาวรีบวิ่งตรงไปยังตำรวจที่ยืนอยู่ แต่ก็ถูกมือหนึ่งคว้าแขนไว้ก่อน
“ปล่อยฉันนะ ฉันจะไปหาตำรวจ” เอลินอร์พยายามสะบัดมือแต่แรงของเธอก็สู้กับฝ่ามือใหญ่ที่รั้งไว้ไม่ได้
“คุณหนู ผมเองตามผมออกมาก่อน” ปฐพีตะโกนแข่งกับเสียงอื้ออึง
“ฉันจะตามนายออกไปทำไม ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย”
“ผมบอกให้ตามก็ตามมา หรือจะให้อุ้ม” เมื่อเขาทำเสียงเข้มทำให้เอลินอร์ต้องวิ่งตามเขาออกมาทางด้านหลังของร้านแต่โดยดี
ปฐพีพาหญิงสาววิ่งออกมายังรถของตนที่จอดอยู่จากนั้นก็ขับออกมาจากหน้าผับก่อนจะไปจอดบริเวณทางเท้าซึ่งห่างจากผับอยู่พอสมควร
“มันเรื่องกันนายดิน ทำไม่นายต้องพาฉันหนีด้วยล่ะ”
“แล้วคุณจะเดินเข้าไปหาตำรวจให้เขาจับหรือยังไง”
“ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดจะต้องกลัวทำไม ดีเสียอีกตำรวจจะได้จับให้พวกที่มันกำลังจากลากฉันออกไป”
“คุณหมายถึงพวกเพื่อนคุณนะเหรอ”
“ใช่สิ พวกเขามาตามหาของ ฉันพยายามจะโทรหานายแล้วแต่นายไม่รับสาย ว่าแต่นายเห็นของที่อยู่ในกระเป๋าฉันไหม”
“เห็นสิ”
“แสดงว่าคนที่เอาไปก็คือนาย งั้นดีเลยนายเอาของพวกนั้นมาไหม ฉันจะได้เอาไปคืน”
“ผมเอาไปให้ตำรวจแล้ว”
“เอาไปให้ตำรวจ อย่าบอกนะว่าของที่พวกมันตามหาคือของผิดกฎหมาย ใช่พวกยาเสพติดหรือเปล่า” ใบหน้าคนถามซีดเพราะความตกใจ
“ใช่ ของที่เพื่อนคุณยัดใส่กระเป๋าคุณเมื่อหลายคืนก่อนคืนย****์”
“ย****์”
- ผู้เขียน
