เหมาะกับนายดีนะ
1485 คำ
เอลินอร์เดินมานั่งตรงข้ามกับปฐพี รอไม่นานพนักงานก็เดินเอาของที่สั่งมาส่งให้
“ฉันสั่งให้นาย สีชมพู เข้ากับหน้าดุๆ ของนายดีนะ”
“ขอบคุณครับ” ปฐพียิ้มก่อนจะดูดนมเย็นพรวดเดียวครึ่งแก้ว
“นายชอบกินเหรอ” เมื่อไม่เป็นไปตามแผนเธอก็รู้สึกเสียความมั่นใจ
“อือ ผมว่าอร่อยดีนะคุณจะลองไหมล่ะ”
“ไม่ล่ะ มันชมพูเกินไปไม่เหมาะกับฉันเลยสักนิด”
“แต่คุณหนูก็เก่งนะรู้ด้วยว่าผมชอบกินนมชมพู” ปฐพีรู้ว่าเธอยากแกล้งให้เขาอายคนอื่น แต่ถ้าเขาโมโหหรือไม่พอใจเธอก็คงจะหาเรื่องแกล้งเขาไปเรื่อยไม่รู้จบแน่นอน
“แน่นอนฉันน่ะเดาใจคนเก่งอยู่แล้วแหละ” เอลินอร์
“คุณหนูครับผมอยากถามว่า..”
“นายดิน อย่าเรียกฉันว่าคุณหนูต่อหน้าคนอื่นสิ ฉันอายเขานะ” เอลินอร์รีบบอก
“ก็คุณหนูบอกให้ผมเรียกอย่างนี้เองถ้าผมไม่เรียกคุณหนูจะไม่ยอมให้ผมนั่งรถไปด้วย ผมจำได้นะคุณหนู”
“ฉับบอกว่าอย่าเรียกไง ต่อไปนายห้ามเรียกฉันว่าคุณหนูเวลาอยู่ข้างนอกอีก เข้าใจไหม”
“แล้วถ้าอยู่ที่บ้านหรืออยู่สองคนผมก็เรียกคุณหนูว่าคุณหนูได้ใช่ไหมครับ” เขาเน้นคำว่าคุณหนูให้ดังขึ้นจนเอลินอร์ชักจะโมโห
“อือ ฉันว่าเรารีบกลับกันเถอะ มีงานต้องทำอีกไม่ใช่เหรอ”
“งานผมเสร็จแล้วครับ”
“อ๋อ ที่ยอมลงมากับฉันก็เพราะงานตัวเองเสร็จแล้ว ร้ายนักนะนายดิน”
“เปล่านะ คุณหนู เอ้ย! คุณแอลชวนผมลงมาเอง”
“ย่ะ ฉันชวนนายลงมาเอง” เอลินอร์พูดจบก็รีบลุกออกจากร้านทันที
ปฐพีรีบก้าวเท้าตามเข้ามาในลิฟต์เพราะขากลับต้องพาเอลินอร์ไปทำความรู้จักกับแผนกออกแบบซึ่งหญิงสาวคงต้องทำงานร่วมกับแผนกนี้บ่อยกว่าแผนกอื่นเพราะเธอถนัดเรื่องการออกแบบและเรียนมาทางด้านนี้โดยตรง ผิดกับเขาที่เรียนแค่คอร์สสั้นๆ เท่านั้น
พอกลับเข้ามาในห้องเอลินอร์ก็เริ่มอ่านเอกสารต่อ ขณะที่ปฐพีก็กำลังตรวจงานที่ฝ่ายการเงินเพิ่งเอามาส่งให้ท่านประธาน เขาจะตรวจทานหนึ่งรอบก่อนที่จะส่งเอกสารทั้งหมดให้คุณเอกภพเป็นคนลงนามซึ่งเขาจะทำแบบนี้ทุกครั้ง ถ้าเจอส่วนที่ผิดก็จะได้ให้ฝ่ายที่เอามาส่งแก้ไขให้เรียบร้อยก่อนส่งให้คุณเอกภพ
ระหว่างนั้นก็นึกขึ้นได้ถึงเรื่องที่จะถามเอลินอร์ตั้งแต่อยู่ในร้านกาแฟเมื่อครู่
“คุณหนูครับผมมีเรื่องจะถามหน่อยครับ”
“จะถามอะไรล่ะ ถ้าจะถามเรื่องงานก็อย่าเพิ่งถามเพราะตอนนี้ฉันกำลังมึนอยู่”
“เปล่าครับ ผมจะถามเรื่องเพื่อนคุณหนู”
“เพื่อนฉันเหรอ ทำไมนายมีปัญหาอะไรกับเพื่อนฉัน ฉันมาทำงานที่นี่กับนายก็ไม่ได้หมายความว่านายจะมายุ่งเรื่องเพื่อนของฉันได้นะ”
“ผมยังไม่ได้ว่าอะไรเลย ผมก็แค่จะถามว่าเขาติดต่อมาหาคุณหนูหรือเปล่าเท่านั้นเอง”
“สงสัยนายจะมีตาทิพย์นะ พวกนั้นเพิ่งจะโทรมาหาฉันเมื่อคืนหลังเขาถามถึงซองอะไรสักอย่างนี่แหละ แต่ฉันฟังไม่ค่อยได้ยินเท่าไหร่เพราะเขาอยู่ในผับ แต่เย็นวันศุกร์เขานัดให้ฉันออกไปเจอที่ผับ”
“คุณหนูจะไปไหมครับ”
“ไปสิ วันเสาร์ฉันหยุดเพราะฉะนั้นคืนวันศุกร์ฉันก็อยากออกไปคลายเครียดบ้าง”
“แต่ผมว่าคุณหนูอย่าไปเลยนะครับ”
“ฉันแค่ไปเที่ยว ไม่ได้ออกไปตบใครหรอกน่า ไม่ต้องห่วงไปหรอก”
“ผมไม่อยากยุ่งกับเรื่องส่วนตัวคุณหนูหรอกนะครับ แต่เพื่อนกลุ่มนี้ถ้าเลี่ยงได้ผมว่าคุณหนูเลี่ยงดีกว่า”
“ทำไมล่ะ นี่นายโกรธแทนฉันเรื่องที่เขาทิ้งฉันไว้ที่โรงพักเหรอ เรื่องนั้นฉันก็โกรธเขาเหมือนกัน ที่ไปครั้งนี้ก็คงจะเที่ยวกับเขาอีกแค่ครั้งเดียวนั่นแหละเพราะเดือนหน้าแพรวาเพื่อนรักของฉันก็จะบินกลับมาแล้ว”
“ถ้าคิดจะเลิกคบกันก็ไม่ต้องออกไปหาหรอกครับ”
“มีเหตุผลอื่นหรือเปล่าที่นายห้ามไม่ให้ฉันออกไปหาเพื่อน”
“ผมก็แค่เป็นห่วงครับ”
ปฐพีน้ำท่วมปากเพราะเขาอยากจะบอกถึงเหตุผลแต่ก็รับปากกับนทีไว้แล้วว่าเรื่องนี้เขาจะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยว เพราะผลการตรวจสารที่อยู่ในซองพบว่าเป็นย****์อย่างที่เขากับเพื่อนคิดไว้ บนซองยาก็มีลายนิ้วมือของผู้หญิงสองคนซึ่งไม่มีลายนิ้วมือขอเอลินอร์อยู่บนนั้นเลย ซึ่งก็แน่ชัดแล้วว่าเธอไม่รู้เห็นเรื่องนี้ด้วย เขาจึงไม่อยากเธอออกไปเจอกับเพื่อนอีกเพราะกลัวจะเป็นอันตราย และเพื่อนของเอลินอร์จะต้องถามถึงของที่หายไปแน่ๆ
“เอาน่า ฉันจะไม่ดื่มจนเมาจะไม่มีเรื่องกับใคร แล้วจะกลับก่อนเที่ยงคืนเหมือนเจ้าหญิงซินเดอเรลล่าเลยด้วย”
“ผมไปด้วยได้ไหม”
“นายดิน มันชักจะมากเกินไปแล้วนะ นายไม่ใช่พ่อฉันนะ”
“ผมก็แค่อยากไปเที่ยว ไปดื่มบ้าง ทีคุณหนูยังไปได้เลยนี่ครับทำไมผมถึงจะไปด้วยไม่ได้ล่ะ”
“นายก็ไปของนายเองสิ ส่วนฉันก็จะไปกับเพื่อนฉัน”
“ปกติคุณไปเจอเพื่อนที่ไหนล่ะ”
“นายจะตามไปหรือไง”
“เปล่า ผมก็แค่อยากรู้ไว้จะได้ไม่ไปที่เดียวกับคุณหนู”
“ก็ขอให้มันจริงเถอะ อย่าให้ฉันไปเจอนายที่นั่นก็แล้วกัน” เอลินอร์ยอมบอกชื่อผับเพราะถ้าไม่บอกก็กลัวจะไปเจอเขาที่นั่นและคิดว่าจะเที่ยวไม่สนุกอย่างแน่นอน
“คุณหนูจะไปยังไง เพื่อนมารับเหรอครับ”
“ใช่สิ”
“แล้วขากลับล่ะ”
“เขาก็มาส่งไง”
“เอางี้ไหม ไหนๆ ผมก็จะออกไปหาอะไรดื่มอยู่แล้วผมมารับคุณหนูก็ได้ เพราะผับของเพื่อนผมก็อยู่ไม่กลจากที่นั่น พอคุณหนูจะกลับก็โทรเรียกให้ผมมารับ ถ้าผมไปรับไปส่งคุณหนูที่บ้าน พ่อกับแม่คุณหนูก็คงไม่ค่อยเป็นห่วง”
“ที่ทำแบบนี้ไม่ใช่ว่าอยากจะตามคุมฉันใช่ไหม”
“เข้าใจผิดแล้วใครจะตามคุณหนูกันล่ะครับ หรือคุณหนูแอบทำอะไรผิดมาเหรอครับถึงได้กลัวว่าผมจะตาม”
“ฉันไม่ได้แอบทำอะไรผิดทั้งนั้นแหละ ก็ดีเหมือนกันนะต่อไปเวลาฉันไปเที่ยวจะได้มีคนคอยรับส่ง”
“คุณหนูบอกว่าจะไปกับพวกนี้อีกคืนเดียว”
“ถูกแล้วฉันจะไปกับเพื่อนกลุ่มนี้อีกคืนเดียวแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าฉันไม่มีเพื่อนกลุ่มอื่นนี่”
“คุณหนูอายุ 24 แล้วนะครับ ผมว่าควรจะตั้งใจทำงานได้แล้ว”
“ก็ฉันกำลังตั้งใจอยู่นี่ไง นายนั่นแหละชวนคุย แล้วฉันก็จะเที่ยวแค่คืนวันเสาร์รับรองว่าไม่เสียงานหรอกน่า”
“ก็ดีครับเที่ยวแต่ยังรับผิดชอบงาน คุณหนูนั่งอ่านต่อนะครับ เลิกงานแล้วผมจะมารับกลับบ้าน”
“แล้วพ่อจะกลับพร้อมฉันไหม”
“คุณลุงออกไปธุระครับ จากนั้นก็จะกลับบ้านเลย”
“นายเป็นผู้ช่วยของพ่อทำไมไม่ไปกับท่านล่ะ”
“บางครั้งท่านก็ไม่ต้องการผู้ช่วยหรอกครับ” ปฐพีไม่กล้าบอกว่าคุณเอกภพรู้สึกไม่สบายเลยโทรศัพท์ให้ลุงสมานมารับกลับไปนอนพักที่บ้าน และตอนนี้เขาก็กำลังจะกลับไปดูว่าท่านเป็นอะไรมากหรือเปล่า พอเลิกงานค่อยกลับมารับเอลินอร์อีกที
“แล้วนายจะออกไปไหน ฉันไปด้วยสิ นายบอกเองว่าฉันต้องมาเรียนรู้งานกับนายเพราะฉะนั้นนายไปไหนฉันไปด้วย”
“อย่าเลยครับลูกค้าค่อนข้างเรื่องมากและเจ้าชู้ไปหน่อย ผมว่าถ้าเจอสาวๆ สวยอย่างคุณคงจะคุยกันยาวแน่ครับ” ชายหนุ่มโกหกคำโต จะว่าไปตั้งแต่คุณหนูเอลินอร์กลับมาเมืองไทยเขาก็จำไม่ได้แล้วว่าตัวเองนั้นโกหกอะไรไปบ้าง
“งั้นฉันเปลี่ยนใจแล้ว แต่นายก็อย่าคุยกับลูกค้าเพลินจนกลับมารับฉันไม่ทันนะ”
- ผู้เขียน
