สองสัปดาห์ที่ผ่านมาเขาห่อเหี่ยวมากแค่ไหนน้องไม่รู้หรอก คิดถึงแทบขาดใจ พอได้อยู่ใกล้ๆ จะให้เขาอดใจไม่แตะต้องไม่ทำอะไรน้องเลยได้ยังไง มันต้องมีการเติมเต็มความรู้สึกที่ห่อเหี่ยวเมื่อสองสัปดาห์ที่ผ่านมาอย่างสาสม
พลอยไพลินหอบหายใจแรง เมื่อคนที่ตะโบมจูบเธออย่างหนักหน่วงราวกับตายอดตายอยากมาเป็นชาติถอนริมฝีปากออก เปิดโอกาสให้เธอได้หอบเอาอากาศเข้าปอดอย่างน่าสงสาร หญิงสาวแหงนเงยหน้าสบตาเขาด้วยสายตางอนๆ
วาโยหัวเราะเบาๆกับหน้าตาและท่าทีของน้อง เขาใช้ปลายนิ้วลูบแก้มนวลเบาๆ และค่อยๆเลื่อนไปแตะที่ริมฝีปากล่างซึ่งบวมน้อยๆ และปากน้องเลอะลิปสติก
“ลิปสติกยี่ห้อนี้ไม่ดีเลย เลอะไปหมด”
“จูบรุนแรงขนาดนี้ ยี่ห้อไหนก็เอาไม่อยู่หรอกค่ะ” พลอยไพลินว่าประชด หญิงสาวมองค้อนเขาด้วยความหมั่นไส้ ลิปสติกเขาทาเพื่อความสวยงาม ไม่ได้ทาเพื่อให้ใครมาทดลองว่าติดทนหรือเปล่าด้วยการจูบแบบไม่บันยะบันยังแบบนี้
“ทีหลังก็ไม่ต้องทา
