“ขอบคุณนะคะ” พลอยไพลินพูดยิ้มๆ หญิงสาวเอี้ยวตัวเพื่อวางแฟ้มลงบนโต๊ะตัวใหญ่ ก่อนหันกลับมา ยกแขนเรียวขึ้นคล้องลำคอแกร่ง
“เต็นจ่ายค่าสอนงานให้ก่อนก็ได้” คนขี้ใจอ่อนยอมจำนน เธอพ่ายแพ้กับคำบอกรัก
“น่ารักที่สุดทูนหัว” วาโยใช้สองแขนกอดเอวคอดไว้หลวมๆ ใบหน้าหล่อเหลาโน้มลงจนหน้าผากแตะกับหน้าผากมน
“แต่...พี่โยต้องซื้อลิปสติกแท่งใหม่ให้เต็นด้วยนะคะ เพราะมาทำงานกับพี่โย เต็นใช้ลิปเปลืองมาก”
วาโยหัวเราะในลำคอ แนบริมฝีปากของตนกับปากจิ้มลิ้ม ชายหนุ่มขยับปากพูดคลอเคลียกลีบปากนุ่มหวาน
“อยากได้ยี่ห้อไหน บอกมา พี่จะเหมาให้หมดทั้งเคาน์เตอร์เลยล่ะทูนหัว”
สุดสัปดาห์ต่อมาวาโยและบิดาได้เข้าไปพูดคุยเรื่องพิธีแต่งงานของตนกับน้อง พ่อเพชรยอมอ่อนข้อลงอย่างเห็นได้ชัด ทั้งสองครอบครัวจึงกำหนดวันที่จะจัดงานมงคลขึ้นในอีกสองเดือนข้างหน้า
แม้วาโยอยากจะแต่งงานกับน้องภายในวันสองวันนี้ แต่เขาก็ไม่อาจขัดความต้องการของว่าที
