“คิดเรื่องอื่นอยู่ค่ะ ไม่ได้คิดถึงพี่โยสักหน่อย”
“พูดแบบนี้ พี่เสียใจนะเนี่ย”
วาโยเดินอ้อมโต๊ะทำงานไปยืนอยู่ข้างเก้าอี้ที่หญิงสาวนั่งอยู่ เขาหมุนเก้าอี้ให้เธอหันหน้ามาทางเขา แล้วเขานั่งคุกเข่าต่อหน้าเธอ สองแขนแกร่งรวบกอดเอวบาง ใบหน้าหล่อเหลาซบลงบนตักสาวออดอ้อน
พลอยไพลินตกใจเล็กน้อยกับท่าทางขี้อ้อนของคนตัวโต หญิงสาวอมยิ้มน้อยๆ ใช้มือบางลูบแก้มเขาเบาๆ
“เหนื่อยเหรอคะ”
“ครับ ลูกค้ารายใหญ่ และก็เรื่องมากนิดหน่อย”
พลอยไพลินขยับกายเล็กน้อย ใช้สองมือประคองใบหน้าที่ดูอ่อนล้าให้เงยขึ้นมาสบตาเธอ หญิงสาวยิ้มหวานให้กำลังใจ ก่อนก้มหน้าลงประทับจุมพิตบนริมฝีปากหยักได้รูปแผ่วเบา
“เพี้ยง! ความเหนื่อยจงหายไป”
จุ๊บเบาๆจากกลีบปากนุ่มหอมทำให้คนเหนื่อยยิ้มออกมาได้ วาโยส่ายหน้าน้อย กอดร่างน้องแน่นขึ้น เขาซุกหน้าลงกลางอกอวบนุ่มหยุ่น
“พี่โย!” พลอยไพลินขัดขืนเล็กน้อย ทว่าเมื่อคนแข็งแรงกว่าไม่ยอมผละห่าง เธอก
