“พี่โย!” ตาคู่สวยเบิกกว้าง อยากจะขอลงจากอกคนที่กำลังพาเธอเดินตรงไปยังห้องน้ำ
“ชู่ว์! แล้วแต่พี่ไงครับ” วาโยวางร่างสาวลงบนพื้น เขาจับชายเสื้อยืดตัวใหญ่เพื่อจะดึงขึ้น แต่มือบางก็ดึงรั้งไว้ได้ทันควัน พลอยไพลินยื้อไว้สุดแรง
“เต็นดื้อ” วาโยว่าน้อง ตาคมจ้องมองน้องอย่างติติง น้องไม่รักษาคำพูด
“เอ่อ...คือเต็นปวดฉี่ค่ะพี่โย ขอเต็นฉี่ก่อนได้ไหมคะ”
วาโยถอนหายใจแรง เขายอมปล่อยชายเสื้อน้อง ถอยหลังไปหนึ่งก้าว
“ครับ”
พลอยไพลินมองหน้าคนที่เอ่ยคำว่าครับ แต่ไม่ยอมขยับไปไกลกว่าหนึ่งก้าว ถ้าเขายืนอยู่ตรงนี้ เธอจะฉี่ได้อย่างไรกันเล่า
“พี่โยออกไปก่อนสิคะ”
“พี่หันหลังให้ก็ได้” ร่างสูงหันหลังให้น้อง
“พี่โย...” พลอยไพลินเรียกด้วยน้ำเสียงอ่อนอกอ่อนใจ
“หลับตาด้วยก็ได้ เอ้า!” วาโยหลับตาลงจริงๆ ทว่าคนขี้เขินก็ยังไม่กล้าทำธุระส่วนตัว การฉี่มันไม่ได้มีแต่ภาพนะ ไหนจะเสียง และกลิ่นอีกล่ะ
“พี่โยออกไปก่อนนะคะ เต
