"ปลาย คิดถึงแกมากหายดีแล้วเหรอ"
มะปรางเมื่อเห็นฉันเดินลงจากรถ ก็รีบวิ่งเข้ามากอด
"อื้อ หายแล้ว"
ฉันตอบเพื่อนด้วยรอยยิ้ม
"ดีใจอ่า แกกลับมาแล้วฉันเหงาแทบแย่ อยู่กับลีโอวันๆแทบไม่พูดอะไรกันเลย"
แล้วมะปรางก็ทำหน้างอนๆ
"โอ๋ๆ หายงอนได้แล้วฉันกลับมาแล้วนี่ไง"
แล้วฉันก็ลูบหลังเพื่อนเบาๆอย่างปลอบใจ
"เลี้ยงชานมฉันเลยนะ โทษฐานที่ปล่อยให้ฉันเหงาหลายวัน"
มะปรางยังหาข้อต่อรอง
"เดี๋ยวฉันเลี้ยงทั้งอาทิตย์เลยดีไหม"
มะปรางยิ้มกว้าง ด้วยความดีใจ
"แกพูดแล้วนะ"
ฉันพยักหน้ารับ
"OK หายงอนก็ได้"
แล้วไม่นานลีโอก็เดินมา
"หายดีแล้วหรอ"
คำถามสั้นๆ แต่ได้ใจความ
"หายแล้วยะ ไม่หายจะมาได้ไง"
ฉันตอบลีโอแบบกวนๆ
"หึ"
แต่ลีโอก็ไม่ได้ใส่ใจนัก หัวเราะให้ฉันเพียงเบาๆ ที่แทบไม่มีใครได้ยิน
"ไปขึ้นเรียนกันเถอะ เดี๋ยวสาย"
มะปรางเอ่ยชวน
"ไปดิป๊ะ ไม่ได้เรียนหลายวันอยากเรียนจะแย่"
แล้วพวกเราทั้ง 3 คน ก็เดินขึ้
