“วุ้นไม่ต้องไปหรอก ยิ่งคันๆ อยู่ ไปเจอฝุ่นละอองเดี๋ยวจะคันขึ้นมาอีก กินยาแก้แพ้ไปแล้วด้วย นอนพักอยู่ที่นี่จะดีกว่า โฮปกับเพื่อนๆ จะได้เที่ยวแบบไม่ต้องคอยพะวักพะวงว่าวุ้นจะคันคะเยอขึ้นมาอีกเมื่อไร ทุกคนเที่ยวกันเสร็จก็ค่อยมารับวุ้นกลับ” ภายใต้ความห่วงใยที่เพลินมีต่อแฟนสาวของโฮป มีบางสิ่งซ่อนอยู่ จนคนเป็นสามีรู้สึกได้ และมันคือความร้ายกาจที่แฝงอยู่ เช่นเดียวกับคนที่เลี้ยงมากับมืออย่างผู้เป็นพ่อ ที่รู้ว่าลูกสาวต้องทำหรือพูดอะไรบางอย่างในช่วงที่พาวุ้นขึ้นไปอาบน้ำบนเรือน
“เออ...ค่ะ” วุ้นไม่กล้าสบตาผู้พูด จำใจพูดสิ่งตรงข้ามกับใจ เพราะเธออยากกลับบ้าน อึดอัดและหวาดเกรงสายตาที่จับจ้องมา แม้ใบหน้าจะฉาบด้วยรอยยิ้ม แต่แววตานั้นกลับน่ากลัว รู้สึกได้ถึงรังสีอำมหิตอันเข้มข้น
“วุ้นบอกทุกคนสิว่าจะรออยู่ที่นี่” น้ำเสียงใจดี แต่กลับทำคนฟังหนาวยะเยือกจับใจ
“ทุกคนไปเที่ยวตลาดน้ำกันเถอะ วุ้นรออยู่ที่นี่ เท
