ตุ๊บ!
ไนล์โยนมารินลงบนเตียงอย่างไม่เบามือนัก
“โอ๊ย!! ยะ... ว๊าย!!” สมองไม่ทันได้ประมวลคำพูด ร่างบางก็ถูกพลิกให้นอนราบกับเตียง มารินสะดุ้งน้อยๆ อดตื่นเต้นกับการกระทำอันอุกอาจของเขาไม่ได้ ขนกายพากันลุกชัน เมื่อไนล์ถอดเสื้อยืดสีดำออกทางศีรษะแล้วโยนทิ้งข้างเตียงอย่างไม่สนใจไยดี
ไนล์ไม่พูดเยอะให้เจ็บคอ นิ้วเรียวแกร่งแกะกระดุมเม็ดเล็กบนสาบเสื้อออกทีละเม็ด ทีละเม็ด ไม่ถึงหนึ่งนาทีเสื้อเชิ้ตซีทรูตัวสวยก็ลอยละลิ่วตามไปสมทบกับเสื้อยืดของเขา
บราเซียร์ลูกไม้ตัวบางไม่อาจโอบอุ้มความอวบอิ่มอมชมพูไว้หมด มันเด่นหราท้าทายสายตาคนมองจนตาพร่าไปหมด ก่อนจะจัดการปราการชิ้นสุดท้ายหลุดออกจากกายเธอ คิดถึงทุกอย่างที่เป็นคุณหนูมาริน
มือหนาผละจากเอวคอดกิ่วมากอบกุมอกอวบ ยอดทรวงสีชมพูหดเป็นไตรับการมาถึงของนิ้วเรียว ทั่วสรรพางค์กายพลันสั่นสะท้าน ใจกลางความเป็นสาวที่ยังมีคงไม่หายดีจากความบอบช้ำเกิดอาการตอดตุบ ก่อนร่า
