“ขนมหม้อแกงแม่พุดจีบ” เพลินวิ่งไปหยุดที่ร้านขายขนมไทย หยิบขนมหม้อแกงที่ติดสติ๊กเกอร์บ่งบอกว่าเป็นขนมหม้อแกงที่รับมาจากป้าพุด
“จะซื้อ?”
“เปล่า ให้ดูเฉยๆ ว่าร้านนี้ขายขนมหม้อแกงแม่พุดจีบ”
“นี่ลูกชายแม่พุดจีบ” ว่าแล้วก็ทำหน้าตายเดินผ่านคนอายุน้อยกว่าไป
“ความทรงจำหาย จำเป็นต้องขี้เก๊กขนาดนี้ไหมเนี่ย เดี๋ยวปั๊ดก็เรียกความทรงจำด้วยลูกเตะเจ้เภเพลินเข้าให้หรอก” นับเป็นครั้งแรกที่เพลินรู้สึกหมั่นไส้คนพี่ยิ่งนัก
“จะไปไหมเนี่ย รีบเดินจะได้รีบกลับ” คิ้วหนาขมวดแน่นเมื่อเพลินยังยืนทำปากขมุบขมิบอยู่ที่เดิม ให้เดาก็คงบ่นว่าเขาเป็นแน่
“รีบจริง” เพลินเดินตามคนอายุมากกว่า แต่ระหว่างทางก็มีแม้ค้าทักทายตลอด
“น้องเพลินเอามะพร้าวแก้วไปกินลูก” แม่ค้าจัดแจงหยิบมะพร้าวแก้วใส่ถุงให้เพลิน แม้ค้าในตลาดน้ำอัมพวาไม่มีใครไม่รู้จักเหลนทวดขิม ที่มักมาเดินเที่ยวกับลูกชายเจ้าของแบนด์ขนมหม้อแกงแม่พุดจีบตั้งแต่เด็กๆ จ
