“ค่ะ...จินเข้าใจทุกอย่างค่ะ และที่มาครั้งนี้ก็เพราะว่าอยากจะมาตกลงเรื่องหนี้ระหว่างพ่อกับอาเขม เอ้อ...คือว่า...”
“มีอะไรก็รีบพูดมา ฉันไม่มีเวลามากนัก”
เสียงดังกระตุกเด็กสาวให้สะดุ้ง เขาว่าพลางหยิบเอกสารขึ้นมาเปิดดูลวก ๆ ทำเหมือนไม่สนใจจินนิตาทั้งที่ก็แอบเหลือบมองตอนที่หล่อนกำลังประหม่าและอึกอักพูดอะไรไม่ค่อยถูก เด็กสาวถูมือไปมาสักครู่แล้วจึงกล่าวต่อ
“ที่จินมาก็เพื่อจะขอผ่อนผันหนี้งวดแรกของพ่อที่ต้องส่งคุณอาเขมสัปดาห์หน้า จะขอยืดเวลาไปอีกสักเดือน ไม่ทราบว่าอาเขมจะขัดข้องหรือเปล่าคะ?”
“หนึ่งเดือนเลยเหรอ? ไม่นานไปเหรอ?”
เขมรัฐถามกลับแล้ววางเอกสารลงบนโต๊ะ หน้าตาเขายิ่งถมึงทึงมากกว่าเดิมในขณะที่จินนิตาใจหายวาบ หล่อนยังยิ้มสู้ถึงจะกลัวก็ตาม
“หนึ่งเดือนเท่านั้นเองค่ะ”
“ตั้งเดือนนะ!”
“แต่ถ้าอาเขมคิดว่ามันนานไปก้ขอเวลาสั้นกว่านั้นอีกนิดหนึ่งก็ได้ค่ะ จินจะพยายามหาเงินมาช่วยพ่อด้วยอีกทาง”
“ค
