“บางทีอาจจะนานกว่าที่คิดก็ได้...อย่าทำหน้าอย่างนั้นซี อย่าลืมนะว่าพ่อเธอเป็นหนี้ฉันตั้งเท่าไหร่ จะให้ฉันยกหนี้ให้ง่าย ๆ มันก็ดูจะเป็นเรื่องเล็กน้อยเกินไปสำหรับเขา ฉันอยากให้ลูกหนี้ของฉันได้สำนึกเสียบ้างว่าถ้าเขาเป็นหนี้ใครก็จะต้องพบกับความยุ่งยากอยู่แล้ว...เธอเอากระเป๋าเสื้อผ้ามาด้วยหรือเปล่า?”
“เปล่าค่ะ”
“นี่ไง...พ่อเธอเป็นหนี้ฉันไม่พอ เธอมาอยู่ที่นี่ก็ยังเป็นภาระให้ฉันเสียอีก...นายชด”
พอเขาส่งเสียงเรียกคนสนิทก็รีบวิ่งหน้าตื่นเข้ามาและถามว่า
“มีอะรขอรับนาย”
“ไปบอกแม่บ้านให้ช่วยไปจัดเตรียมเสื้อผ้าให้จินนิตาหน่อย บอกว่าจัดเสื้อของเด็กสาว ๆ นะ แบบที่หลานแม่บ้านใส่อย่าเผลอเอาเสื้อลูกไม้ที่ตัวเองใส่มาให้จินนิตาซะล่ะ”
บทที่ 3
เขมรัฐพูดติดตลกแต่จินนิตาเริ่มเครียด หล่อนไม่รู้ว่าจะยังยิ้มแบบนี้ได้อีกสักกี่วัน ตั้งใจตอนแรกแค่จะมาตกลงเรื่องหนี้ของพ่อแท้ ๆ แต่ต้องอยู่ช่วยงานตามความต้องการเ
