มีบางอย่างรบกวนเวลานอนของณัฐรวี บางอย่างที่ว่านี้อยู่ตรงหน้าอกตน สิ่งที่ช่างน่ารำคาญเพิ่มน้ำหนักการบีบมากขึ้น ราวกับว่าต้องการปลุกให้เธอตื่นจากห้วงนิทรา
“เมียจ๋า ตื่นได้แล้วครับ สิบโมงกว่าแล้วนะ” เสียงพูดดังข้างหู ธนันชัยกัดก้านหูเธอเบาๆ คราวนี้ณัฐรวดีเริ่มขยับตัว ดวงตากลมโตเปิดขึ้นเชื่องช้า กระพริบถี่ๆ ปรับโฟกัสไปยังผ้าม่านสีขาวผืนบางเบา มันไม่คุ้นตาเธอสักนิด ไหนจะผนังห้อง หน้าต่างก็เป็นกระจกทั้งบาน คนละรูปทรงกับหน้าต่างบ้านตน และเพียงแค่เธอขยับตัวเล็กน้อย กลับรู้สึกปวดเมื่อยไปทั่วร่าง โดยเฉพาะบริเวณใจกลางร่างกายที่ตึงหนึบจนต้องนิ่วหน้า “ตื่นแล้วหรือครับ ผมรอคุณตั้งสองชั่วโมงกว่าแน่ะ”
ณัฐรวีหันมองต้นเสียงทันที สมองยังไม่ทันประมวลผลเต็มที่ ความตกใจเข้าแทรกเมื่อเห็นหน้าชายคนหนึ่งในระยะประชิด แถมเขายังบีบนมเธออีกด้วย ความตกใจเธอผลักเขา ขยับตัวออกห่างเล็กน้อย ใช้เท้ายันตัวเขาจนตกเตียง หลง
