“ไม่ทุกคนหรอกที่จะชอบคนผิวขาว อย่างฉันไง ตอนนี้เริ่มเปลี่ยนใจ ชอบสีผิวแบบเธอ” เขาพูดจากใจ หัดปลายคางพราวฟ้าเบาๆ เธอไม่กล้าชักหน้าหนี ตระหนักในหน้าที่ของตน แลกกับเงินสามแสน ให้บิดามารดาไปไถ่ไร่ข้าวโพดที่ไปจำนองไว้กับเจ้าหนี้เงินกู้
“ชอบจริงๆ หรือจ้ะ”
“จริงสิ” เขาพูดขณะถอดชุดนอนตัวใหม่ ที่มณีซื้อให้ มันเป็นแบบกระโปรงยาวถึงกลางเข่า
“พี่คีย์จ้ะ ถ้าหนูทำอะไรให้พี่ไม่พอใจ บอกหนูนะ หนูจะทำให้ดีที่สุด แต่อย่าไล่หนูกลับบ้าน หนูกลัวคุณย่ายึดเงินคืน” เธอใสซื่อมาก มากจนคีรินนึกเอ็นดู
“เธอแค่ไม่ขัดใจฉัน แค่นี้ก็พอ” พราวฟ้าพยักหน้ารับรู้ “เลิกพูด เลิกถามได้แล้ว เก็บเสียงไว้ครางดีกว่า ฉันว่านะ เธอได้ครางทั้งคืนแน่ แล้วตอนนี้ฉันก็อยากเอาเธอใจจะขาดแล้ว”
พราวฟ้าเงียบเสียง ยืนใจสั่น เต้นแรงมาก เมื่อเขาถอดชุดนอนตนออกจากตัว เป็นปกตินิสัยของเธอ ที่ไม่นอนใส่ชุดชั้นใน หลังจากเขาโยนชุดนอนไปบนพื้น เรือนร่
