และมันก็จริงดังคาด...
วันเดินทางไปเที่ยวห้างกันในวันหยุดสุดสัปดาห์นั้น แปม กับ แวน นั่งด้วยกันในแค็ปรถ กระบะ ขณะที่ เปรม ลูกสาวคนเล็กอ้อนขอนั่งบนตักภัสนันท์อย่างน่าเอ็นดู เพราะอยากนั่งหน้ารถ ไม่อยากนั่งกับแปม และ แวน ที่ส่งเสียงดัง แข่งกันโม้เรื่องที่โรงเรียน
พี่ปราบ ขับรถไปเงียบๆ ใจอยากจะชวนหญิงสาวคุยนั่นนี่ แต่ไม่อยากแย่งเด็กพูด ในขณะที่ภาพของภัสนันท์ ที่นั่งกอดเปรมไว้ที่อยู่บนตัก ใบหน้ายิ้มละมัย ก็ทำให้เขาเผลอยิ้มออกมาอย่างสุขใจไม่ได้ บางครั้ง เขาก็คิดว่าเขาควรเดินหน้าให้ชัดเจนไปเลยดีมั้ยนะ ว่าเขานั้น มีใจให้หญิงสาวมากมายแค่ไหน
ระหว่างทาง ภัสนันท์ อดจินตนาการไม่ได้ว่า เธออยากจะเขียนนิยายเกี่ยวกับเรื่องของเด็ก ๆ พวกนี้ แต่จะเขียนยังไงให้น่าสนใจ เด็กพวกนี้ที่จะมาเป็นตัวละคร ควรจะเป็นลูกเต้าเหล่าใคร หรือควรเป็นลูกพระเอก กับนางเอก หรือควรเป็นลูกพ่อม่าย..คิดไปก็อดเหลือบตามองไปทางพี่ปราบ
