“เมื่อยเหรอภัส”
“ไม่ค่ะ อุ่นดี”
“หนาวเหรอ ลดแอร์หน่อยมั้ย แปมหลับไปแล้ว ไม่บ่นแล้วล่ะว่าแอร์ไม่โดนน่ะ”
“ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ...อุ่นใจน่ะค่ะ”
ถกเถียงกันอยู่นาน กว่าจะเข้าใจกันได้ เอาจริง ความรู้สึกแบบนี้มันก็ทำให้บรรยากาศเสมือนเป็นครอบครัวที่อบอุ่นเกิดขึ้นในใจได้ไม่ยากเลยจริงๆ ซ้ำมันยังทำให้พี่ปราบอดคิดไม่ได้ด้วยว่า วันหนึ่งถ้าถึงเวลาที่เธอต้องกลับไป เขาจะใช้ชีวิตอยู่อย่างไรได้นะ
“ฉันกำลังคิดว่า เธอติดเปรมรึเปล่า หรือว่าเปรมจะติดมือเธอไปแล้วก็ไม่รู้ ไม่ยอมห่างกายเลยแบบนี้”
“เปรมคงขาด เอ่อ...”
หญิงสาวเหมือนจะเอ่ยปากพูดอะไรออกมา หากแล้วกลับชะงัก จะพูดว่าขาดแม่ก็เกรงใจ ไม่รู้จะเรียบเรียงคำพูดอย่างไรไม่ให้กระทบใจพี่ปราบ ยิ่งเห็นเขาลอบถอนใจเบาๆ ยิ่งนิ่งเงียบไปเลยในคราวนั้น
“แปม กับเปรม อายุห่างกันปีเดียว เหมือนกับหัวปีท้ายปีนั่นล่ะ แม่เด็กๆ จากไปตอนที่คลอดเปรมได้ไม่นาน ความอบอุ่นจากแม่ ฉั
