“เปรมเอ๊ย เห็นตัวเล็ก ๆ เล่นอาซะขาชาเลยนะ”
“ให้ฉันอุ้มมั้ย”
ปราบกลับมาอีกครั้งตอนไหนไม่รู้ แต่เขาทันได้ยินเสียงบ่นเบาๆ ของภัสนันทร์ ถึงกับหัวเราะออกมาเบาๆ สงสารนั่นล่ะ เลยเสนอทางเลือกใหม่ให้
“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวก็หาย พี่ปราบอุ้มสองคนนั่นเถอะ”
ปราบพยักหน้ารับรู้ ก่อนตรงเข้าไปจับแปม ขยับอุ้มออกมาจากรถแล้วพาเข้าไปที่บ้าน ครู่เดียวก็มารับแวนที่หลับอยู่ในรถเข้าไป สุดท้าย ภัสนันท์ก็กระโดดจนหายชา แล้วขยับเข้าไปหยิบของหลังรถจนเต็มสองมือ ตั้งใจจะหยิบให้เยอะที่สุด พี่ปราบจะได้ไม่ต้องเดินหลายรอบ แค่อุ้มเด็กเข้าบ้านสามรอบนี่ก็เหนื่อยแล้ว
จังหวะคว้าของมาได้เต็มสองมือ ภัสนันท์หันขวับ จะเดินไปที่บ้าน ขาเกิดจะมาพลิกเอาตอนนี้อีก...
“อร๊ากกกก..”
หญิงสาวเผลอร้องออกมา ขณะเซถลาหน้าทิ่มไปข้างหน้า จังหวะนั้นเอง ที่พี่ปราบเดินรีบๆมา ไม่ทันระวัง เลยถูกร่างบางของภัสนันท์ถลาล้มทับลงไปเต็มๆ จนตัวของพี่ปราบหงาย
