“เกาะไหล่เนี่ย...นางเอกชาติไหนกันนะ”
“เกาะพี่ปราบ ก็เป็นนางเอกของพี่ปราบไง ไม่มีชาติไหนทั้งนั้นล่ะค่ะ”
ภัสนันท์ ต่อปากต่อคำอย่างนึกสนุก แต่แล้วก็ชะงักไป เพราะคำพูดของเธอดูจะไม่เข้าท่าสักเท่าไหร่ กลัวว่าพี่ปราบจะหาว่าเป็นน้องเป็นนุ่ง ชักลามปามปีนเกลียวพี่ชาย แต่หารู้ไม่ว่า ประโยคนั้นของเธอ เขาฟังแล้วรู้สึกดี ไม่กล้าพูดอะไรอีก อยากให้คำพูดนี้...จบลงแค่นี้ เพราะแค่นี้ ก็สุขใจมากพอแล้ว
ทั้งสองคนต่างคน ต่างเงียบ ไม่มีใครยอมพูดอะไรกันอีก กระทั่งเดินเข้าไปในรั้ว ภัสนันท์ปล่อยมือจากไหล่ของเขา เพราะเริ่มมองเห็นทางแล้ว อย่างน้อย คือความรู้สึกเบาใจที่เธอไม่ต้องเผชิญหน้ากับงูร้ายที่พี่ปราบข่มขู่เอาไว้
แต่เห็นสภาพเด็กน้อยสามคน หลับกันหัวห้อยด้วยความอ่อนเพลีย ทั้งคู่ก็ถึงกับหันมามองหน้าสบตากันราวกับเป็นพ่อแม่ที่ต้องร่วมรับผิดชอบกันต่อไป
“จะเอายังไงกันต่อดี”
ภัสนันท์ เผลอถามพี่ปราบออกมาเบาๆ ขณะที
