“เด็กๆ เข้ามาไม่ได้แล้ว เราไปต่อกันนะ”
“บ้าน่าพี่ปราบ ไม่เอาค่ะ ทะลึ่งจริง ๆ เลย”
“ทะลึ่งอะไรกัน มันเป็นเรื่องของผัวเมียชัดๆ รู้มั้ย ดูแลลูกๆ ได้ ต่อไปนี้ก็ต้องดูแลพ่อของลูกได้เหมือนกันนะ”
พูดจบ ชายหนุ่มก็แทบก้มลงปิดปากบางที่เผยอเตรียมโต้เถียงอยู่ตรงหน้าเขาอีกครั้ง .. ไม่ยอมให้โต้แย้งใดๆ อีก นอกจากลากเธอลงมากอดกระชับแนบแน่น ไม่ยอมปล่อยไปง่ายๆ เหมือนทีป่ระกาศกร้าวเอาไว้ ทำไงได้ล่ะทีนี้ พลาดตกหลุมรักพ่อม่ายลูกสองไปแล้ว ก็คงหมดหนทางที่จะหนีเขาไปทางไหนได้แล้วเหมือนกันสินะ
“พอเถอะนะคะ ภัสจะลุกไปดูลูกๆ แล้ว”
เมื่อเวลาผ่านไป แสงตะวันที่สาดส่องผ่านเข้ามา ภัสนันท์ไม่ยอมให้เขาโต้แย้งใดๆ อีก จะมาอ้อนเหมือนเด็กๆ ก็คงไม่ได้อีกแล้ว ต่างคนต่างมีภาระหน้าที่ ที่ต้องทำในยามเช้าด้วยกันทั้งนั้น แต่เพียงเห็นใบหน้าง้ำๆ ท่าทางแสนงอนของพี่ปราบ ภัสนันท์ก็อดที่จะฝังจมูกลงบนผิวแก้มของเขาแรงๆ เหมือนแกล้งไม่ได้
