ฉัตรชยาทนฟังต่อไปไม่ไหว เธอทรุดลงกับพื้นแล้วร้องไห้อย่างหนัก ที่ผ่านมาเธอเอาแต่คิดว่าคุณพ่อไม่รัก แต่ไม่เคยรู้เลยว่าแท้จริงแล้วบิดายังคงเป็นผู้ชายที่พร้อมทำได้ทุกอย่างเพื่อปกป้องลูกสาวของตนเอง
“พ่อเธอรักเธอยังไง ฉันก็รักน้องสาวฉันอย่างนั้น มารู้สึกผิดตอนนี้ก็สายไปแล้ว วันที่น้องฉันตายเพราะเธอเมาแล้วขับ ฉันถามหน่อยเถอะว่าความรับผิดชอบจากจิตใต้สำนึกของเธอมันอยู่ตรงไหน! ถ้าเธออยู่ข้างๆ ยัยอรตลอดเวลาเพื่อแสดงให้เห็นว่าเธอเสียใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ฉันคงพอทำใจให้อภัยได้” เขาตวาดเสียงดัง น้ำใสๆ คลอหน่วยด้วยตนเองก็เจ็บปวดไม่แพ้กันเมื่อคิดถึงอินทุภา วันนั้นเขาไปถึงโรงพยาบาลเพื่อรับศพน้องสาวก็ไม่พบใครสักคน ตัวคนขับอย่างฉัตรชยาก็ไม่ได้อยู่ตรงนั้น
เธอหายไปทั้งที่มีความผิดแล้วปรากฏตัวอีกทีในวันขึ้นศาลพร้อมทนายถึงห้าคนมาสู้คดี
“ในเมื่อคุณให้อภัยฉันไม่ได้ และความรู้สึกดีๆ ของฉันที่มีต่อคุณก็คงลบล้
