“เขาคงแค้นเราสองคนมากสินะคะ เขาคงไม่มีวันอภัยให้หนูเลยใช่ไหม” น้ำเสียงเศร้าสั่นเครือเมื่อคิดถึงชายหนุ่ม ก่อนความจำบางอย่างจะแวบเข้ามาในความคิด
‘อย่าเป็นอะไรฉัตรชยา! อยู่กับฉันก่อนได้ยินไหม!’
น้ำเสียงและสีหน้าตื่นตระหนกของเขามันเลือนรางเสียจนไม่มั่นใจว่าคือความจริงหรือความฝัน เธอมองเห็นเขาวิ่งตามมาขณะบุรุษพยาบาลกำลังเข็นหล่อนเข้าไปยังห้องฉุกเฉินเพื่อตรวจอาการ แต่มันจะเป็นไปได้อย่างไร อินทร์ไม่มีวันเป็นห่วงผู้หญิงที่พรากน้องสาวของเขาไปอย่างเธอแน่
ถ้าอย่างนั้น...ฝันสินะ
“พ่อว่าไม่ใช่แบบนั้นหรอก ตอนพ่อมาถึงที่นี่ พยาบาลบอกว่ามีผู้ชายหน้าตาคมเข้ม แบกลูกขึ้นหลังวิ่งฝ่าสายฝนเข้ามาเพราะรถของเขาเกิดเสียกลางทาง ได้ยินว่าอาละวาดโวยวายบอกให้ทุกคนช่วยแฟนของเขาด้วยนะ” คำบอกเล่าจากปากของบิดานั้นยิ่งกว่าความฝันเสียอีก ทว่าเธอไม่มีความทรงจำพวกนั้นเลยนึกภาพไม่ออก
“จริงหรือคะ”
“จริงสิ ไม่เชื่อลูกลองถาม
